Περί Θεού και άλλων θαυμάτων

Δεν γνωρίζω εάν η Μαρία προσευχήθηκε στον Θεό πατέρα παντοκράτορα για να τη βοηθήσει να νικήσει στον μίνι μαραθώνιο των Σπετσών.Πιστεύω πάντως ότι στην επιτυχία της να τερματίσει συνέβαλε μόνο η προσπάθεια που κατέβαλε καθώς και τα γυμνασμένα (καλλίγραμμα) ποδαράκια της.

Είμαι σίγουρη πάλι ότι η “πρώτη φορά Αριστερά” δεν θα πραγματοποιήσει  τον πολυπόθητο για ορισμένους διαχωρισμό Κράτους - Εκκλησίας. Λυπάμαι λοιπόν για τα όσα θα ακούν τα αυτάκια των παιδιών μου την ώρα των Θρησκευτικών στο σχολείο, όταν θα φτάσει αυτή η ώρα. Γιατί το μάθημα των Θρησκευτικών, έτσι όπως διδάσκεται, έτσι όπως είναι γραμμένο στο βιβλίο, παραπέμπει στον σκοταδισμό: στην τυφλή κατήχηση μίας και μόνο Αλήθειας της Ορθόδοξης Ελληνικής Εκκλησίας εμπνέοντας (σε όποιον τείνει ευήκοων ους) συναισθήματα αποκλεισμού προς τον Άλλον, τον διαφορετικό, τον αλλόθρησκο, τον αλλόπιστο.

Τα παιδιά δεν διδάσκονται θεολογία, που συνιστά μεταξύ άλλων φιλοσοφία των θρησκειών. Μυούνται με φανατισμό στο πίστευε και μη ερεύνα. Ούτε καν στην ύπαρξη του μυστηρίου, στην ομορφιά του μυστηρίου και των ατέρμονων ερωτημάτων, κενών. Ποιος δεν απεχθάνεται την αμφιβολία; Τη μαύρη τρύπα;

Υπάρχει βέβαια και φανατισμός από την αντίθετη πλευρά. Ο σύζυγός μου ας πούμε επιμένει να δηλώνει ότι θα πείσει τα παιδιά μας ότι πρέπει να είναι άθεα γιατί η θρησκεία αποτελεί το όπιο του λαού και μπλα μπλα μπλα. Συμφωνώ, αλλά ξεχνάει κάτι: Ότι θέλοντας να ενστερνιστούν τη δική του άποψη με ακριβώς την ίδια ένταση και την ίδια απολυτοσύνη γίνεται το ίδιο τυφλός και φανατικός με αυτές τις θεούσες που ξορκίζουν το διάβολο… Στερεί στα παιδιά του το δικαίωμα να αποφασίσουν από μόνα τους ποια θέση θα ακολουθήσουν: Του άθεου, του πιστού ή του αγνωστικιστή; 

Στα παιδιά μου όταν μεγαλώσουν θα ξεκαθαρίσω ότι εγώ επιλέγω την επιστήμη και τον διαφωτισμό. Ότι δεν φοβάμαι την αβεβαιότητα του μέλλοντος ούτε το επέκεινα. Ότι με εκφράζει κάτι που μια φορά είχε περιγράψει ο Ράμφος, σε μια περιστροφή της σκέψης του, σαν την ελευθερία που υπάρχει στο άγνωστο. Γι αυτό ακριβώς η τελική επιλογή της θέσης τους θα είναι δική τους, θα τους ανήκει, θα έχουν την ελευθερία να αποφασίσουν που θα σταθούν απέναντι στον κόσμο και τα ατελείωτα μυστήριά του.

Πάντα θα έχουν την ελευθερία να επιλέξουν: τώρα 3,5 και 2,5 ετών πώς και τί θα παίξουν, στα 17 και 18 πώς και τί θα σπουδάσουν. Για να βρουν τον μικρό θεό που κρύβεται μέσα τους και να πραγματοποιήσουν τα δικά τους θαύματα, χρειάζονται ελευθερία μαζί με την αμέριστη, αμερόληπτη, ασίγαστη υποστήριξή μας. 

Κάκια Αποστολοπούλου