Τα "πρωτάκια" στον παιδικό και οι γονείς στο γκρουπ therapy

Πριν από λίγες μέρες, επισκεφθήκαμε οικογενειακώς έναν ιδιωτικό παιδικό σταθμό για να πάρουμε τις απαραίτητες πληροφορίες. Έχουμε κάνει όλες τις ενέργειες και αιτήσεις για τον δημοτικό παιδικό της περιοχής, αλλά, πρώτον δεν έχει ανοίξει ακόμα και δεύτερον ακόμα και όταν ανοίξει δεν είναι βέβαιο ότι ο Μικρός θα γίνει δεκτός. Οπότε, ακολουθούμε το παράδειγμα των φρόνιμων παιδιών που μαγειρεύουν πριν πεινάσουν -αν και στην περίπτωση μας, έχουμε ήδη λυσσάξει στην πείνα...

Η υπέροχη κυρία Δήμητρα μας ξενάγησε, μας εξήγησε, μας καθοδήγησε, μας συμβούλευσε τόσο καλά που ήθελα να γραφτώ κι εγώ! "Ακόμα και αν δεν γραφτείτε σε εμάς μπορείτε να έρθετε την Δευτέρα, καθώς έχουμε την πρώτη μας συνάντηση με την παιδοψυχολό μας", μας πρότεινε. Το ραντεβού μπήκε στα επείγοντα και μη ακυρωθέντα.

Χθες το απόγευμα, ξαναπήγα, αυτή την φορά μόνη μου, ο Πατέρας έμεινε πίσω να φυλάει το φρούριο... Μπήκα στην αίθουσα και βρήκα μερικούς γονείς να κάθονται στα μικρά καρεκλάκια που είχαν σχηματίσει έναν μεγάλο κύκλο, όπως ακριβώς όταν πήγαινα κι εγώ νηπιαγωγείο. 

Σιγά-σιγά γέμισαν όλες οι καρέκλες από μπαμπάδες και μαμάδες των οποίων τα πιτσιρίκια έκαναν το ντεμπούτο τους στον παιδικό. "Το δικό σας, ποιο είναι;" με ρωτάει η παιδοψυχολόγος. "Το δικό μου δεν έχει έρθει ακόμα, ήρθα για να προετοιμαστώ αρχικά εγώ", της είπα χαμογελώντας αλλά το εννοούσα 100%. 

"Σαν γκρουπ therapy είμαστε" σκέφτηκα και δικαιώθηκα απόλυτα μόλις άρχισε η κουβέντα.

-Πώς είναι τα πράγματα τις δύο πρώτες εβδομάδες; Ρώτησε η παιδοψυχολόγος για να λάβει αναστεναγμούς και "άστα να πάνε" αντί απαντήσεων. 

Σε γενικές γραμμές εξέλαβα τα εξής: από τα περίπου 25 πιτσιρίκια, μόνο ΕΝΑ δεν είχε πρόβλημα προσαρμογής. Τα υπόλοιπα, φεύγουν με κλάματα από το σπίτι, συνεχίζουν με κλάματα στο αυτοκίνητο και τελειώνουν με κλάματα στην πόρτα του σταθμού. Τα περισσότερα έχουν μεγάλη
ένταση στην επιστροφή τους στο σπίτι και άλλα διαταραχές στον ύπνο. 

Αρχισα να ξανασκέφτομαι το ενδεχόμενο εγγραφής του Μικρού "γιατί να το κάνω; Πάνω που πήρε απόφαση την έλευση της Μικρής, ηρέμησε και βρήκαμε την ησυχία μας, να αρχίσουμε ξανά τα ίδια;". Ήθελα να φύγω τρέχοντας! Αλλά θα ήταν προδοσία απέναντι στους σύντροφους-γονείς που έχουν ήδη μπει στην δοκιμασία. Επίσης, όσο και να θέλω να το αναβάλω, ήρθε η ώρα να διοχετεύσει την αστείρευτη ενέργειά του μακριά από το σαλόνι μας, διαφορετικά τον βλέπω να τρώει μέχρι και τους τοίχους.

Αφού είπε ο καθένας τον πόνο του, πάνω κάτω παρόμοιο με τον πόνο του διπλανού του, πήρε τον λόγο η παιδοψυχολόγος: "Όλα αυτά είναι απόλυτα φυσιολογικά. Τα μικρά σας φεύγουν από το σπίτι και πηγαίνουν σε ένα μέρος, άγνωστο, χωρίς τους γονείς τους και μάλιστα κάθε μέρα! Καθόλου απλό πράγμα! Διαταρράσεται η καθημερινότητα και η ρουτίνα τους. Μέχρι λοιπόν να καταλάβουν πως αυτή είναι πλέον η νέα τους καθημερινότητα, υπάρχει αντίδραση. Εσείς αυτό που πρέπει να κάνετε είναι να είστε σταθεροί, απόλυτοι και σίγουροι. Αν -έστω και λίγο- αντιληφθούν την αμφιβολία μέσα σας, θα αμφισβητήσουν και τα ίδια την απόφασή σας και θα κάνουν ο,τι περνάει από το χέρι τους να την ανατρέψουν". 

Και πώς επιτυγχάνεται το επιθυμητό αποτέλεσμα; Με κάποια βασικά βήματα:

-Καταρχάς να ξέρουμε εμείς οι ίδιοι για ποιον λόγο στέλνουμε τα βλαστάρια μας εκεί: λόγω δουλειάς, λόγω άλλης εγκυμοσύνης, για να κοινωνικοποιηθεί το παιδί, για να κοινωνικοποιηθεί η μαμά, για να... Ο καθένας έχει τον δικό του, ή τους δικούς του λόγους και δεν πρέπει να τους ξεχνάει.

Σε πρακτικό επίπεδο

-Ετοιμάζουμε τα πράγματά του από το προηγούμενο βράδυ. Δεν ξέρετε τι κυνηγητό έχετε να ρίξετε
το πρωί στο ντύσιμο/πρωινό/τοποθέτηση/δέσιμο στο κάθισμα αυτοκινήτου για να είστε στην ώρα
σας. 

-Καλό είναι -στην αρχή τουλάχιστον- το μικρό να μην πηγαίνει με το σχολικό στον σταθμό αλλά με έναν από τους γονείς. 

-Κατά τη διάρκεια της διαδρομής μπορείτε να του μιλάτε και να το προετοιμάζετε έτσι ώστε ο αποχαιρετισμός στην πόρτα να είναι σύντομος.

-Λέμε την αλήθεια στο παιδί, ακόμα κι αν αυτή ακούγεται χαζή: "θα πάω στη δουλειά ή -ακόμα και- μέχρι το σούπερ μάρκετ και θα γυρίσω να σε πάρω". ΠΟΤΕ τα :"θα είμαι απέξω, θα είμαι από κάτω, θα είμαι δίπλα". Είναι ψέμα και κάποια στιγμή θα εκτεθείτε.

-Κρατάμε το παιδί από το χέρι και το πάμε στην είσοδο του σταθμού. Όχι αγκαλιά. Αν αρχίσει να κρέμεται και αναγκαστείτε να το πάρετε αγκαλιά, το ξεκολλάτε από πάνω σου και το δίνετε στη δασκάλα. Δεν είναι καλό μήνυμα να τραβάει η "κακιά" δασκάλα το παιδί από τη μαμά.

-Ο αποχαιρετισμός στην πόρτα τρυφερός αλλά απαραίτητα σύντομος. Θα κλάψει, θα χτυπηθεί, θα φωνάξει. Δεν γυρίζουμε ΠΟΤΕ. Πάμε στο αυτοκίνητο και κλαίμε με την ησυχία μας. 

-Στην επιστροφή δεν ρωτάμε το μικρό μας: "Σου έλειψα;;; Εμένα πολύ!!!". Τότε γιατί με άφησες εδώ; Θα ρωτήσει και με το δίκιο του...

-Είναι καλό να είμαστε σταθεροί στο ωράριο προσέλευσης και αποχώρησης από τον σταθμό. Τα μικρά δεν έχουν ακόμη την αίσθηση του χρόνου αλλά μπορούν να υπολογίσουν πως "μετά το φαγητό θα παίξω και λίγο αργότερα θα έρθει η μαμά να με πάρει". Αυτό τους γεμίζει ασφάλεια. 

-Στο σπίτι, ενδεχομένως να μην θέλει να μιλήσει για το πώς πέρασε και δεν πρέπει να επιμένουμε. (Σε αυτό συμφώνησαν ΟΛΟΙ οι γονείς καθώς από κανένα παιδί δεν κατάφεραν να... αποσπάσουν ούτε μια λεπτομέρεια). "Μην ανησυχείτε, θα αρχίσουν να μιλάνε από μόνα τους, μόλις χαλαρώσουν", μας είπε η παιδοψυχολόγος.

-Αρχίστε να κάνετε παρέα με τα άλλα παιδάκια και εκτός σταθμού. Σε αυτό βοηθούν πολύ οι δασκάλες οι οποίες τσεκάρουν τα παρεάκια που δημιουργούνται.

-Τα νεύρα και η υπερένταση είναι περαστικά και αντιμετωπίζονται με αγκαλιές και περισσότερη προσοχή. Καλό θα ήταν να μην αλλάξετε βασικούς κανόνες του σπιτιού (ύπνος, φαγητό κλπ) γιατί μετά θα δυσκολευτείτε στην επαναφορά τους. 

Η λίστα θα ανανεωθεί και θα μεγαλώσει σύντομα μόλις περάσουμε κι εμείς από την θεωρία στην πράξη.

 Καλό μας (και σας) κουράγιο και καλή χρονιά.