Εκεί συμβαίνουν δύο πράγματα: Αν ο συνομιλητής είναι γονιός, βλέπεις τον πόνο και την συμπαράσταση στα μάτια του. Αν δεν είναι, βλέπεις την ανακούφιση και την εκτίμηση των μικρών πραγμάτων της ζωής, όπως είναι ένα βραδινό ποτό στο κέντρο της Αθήνας, ένα ήσυχο γεύμα με φίλους στο σπίτι, μια ήρεμη (ή και όχι) έξοδος όπου κάνεις κέφι.
Σε ένα τέτοιο παιδικό πάρτι βρεθήκαμε κι εμείς το Σάββατο όπου ο ανηψιός/βαφτισιμιός μου Νικόλας, γιόρταζε τα ένατα χρόνια της ζωής του. Η θεία/νονά μαζί με τον Πατέρα και τα δυο μας τέκνα καταφθάσαμε στην ώρα μας με το απαραίτητο (εννοείται προσυνεννοημένο με τον εορτάζοντα) δώρο.
Η άφιξή μας έφερε κύματα ενθουσιασμού, τσιρίδων και ποδοβολητών από τον Νικόλα και την συνομήλικη συμμορία του. "Ήρθε η νονάαααααα!". Δεν τσίμπησα. Ήξερα πως το ντελίριο δεν ήταν για μένα, αλλά για την τσάντα που κρατούσα. Ναι, δεν υπάρχει τίποτα πιο φοβερό για ένα παιδί από ένα δώρο, ακόμα και αν το έχει διαλέξει το ίδιο λίγες μέρες πριν.
Ο Μικρός μαζεύτηκε πίσω μου ακούγοντας όλες αυτές τις φωνές. "Μην φοβάσαι", του λέω, "τα παιδάκια παίζουν", ευχόμενη (μάταια το ξέρω) να μην ζήσω τέτοιες στιγμές στο σπίτι μας. "Πάρε μια γεύση από αυτά που σε περιμένουν σε λίγα χρόνια", μου λέει ο αδερφός μου ο οποίος μάλλον διάβασε το μυαλό μου και τον τρόμο στα μάτια μου.
Καθώς η ώρα περνούσε και τα παιδάκια (μαζί με τις φωνές και τα ποδοβολητά σε όλο το σπίτι) αυξάνονταν, σκεφτόμουν πως πολλοί γονείς -λόγω κρίσης και capital control- έχασαν μια μικρή "πολυτέλεια" η οποία τους έσωζε από πολλές ψυχολογικές, συναισθηματικές αλλά και οικιακές απώλειες: ο παιδότοπος.
Τι μεγάλη ανακάλυψη! Εκεί, αμολάς όλα τα -γεμάτα αστείρευτη ενέργεια- πιτσιρίκια, τα προσέχουν, τα ταΐζουν, τα διασκεδάζουν, τα εξαντλούν κάποιοι καλοί άνθρωποι και οι γονείς απλώς προσέχουν πως όλα κυλούν ομαλά. Και μετά γυρνάς στο σπίτι και το βρίσκεις όπως το άφησες!
Πριν αρχίσετε να με κακοχαρακτηρίζετε και να με παρεξηγείτε, δεν είμαι από τους γονείς που συνηθίζουν το "παρκάρισμα". Το αντίθετο θα έλεγα. Μάλιστα την τελευταία φορά που βρεθήκαμε σε παιδότοπο για γενέθλια, έκαναν δυο μέρες να ξεπιαστούν τα πόδια μου από το τραμπολίνο.
Η ηλικία του Μικρού, μου επιτρέπει την αναβολή ενός εντός οικείας πάρτι. "Είναι μικρός ακόμα. Δεν θα το θυμάται. Όταν θα πάει σχολείο και θα έχει φίλους θα είναι καλύτερα" και άλλα τέτοια λέω, παίρνοντας απάντηση-δικαίωση από παθόντες και γνωρίζοντες των καταστάσεων γονείς: "Εννοείται! Είσαι τρελή;! Ασε, έχει χρόνια μπροστά του να χαρεί πάρτι...".
Όμως ξέρω πως το πλήρωμα το χρόνου θα έρθει. Το ίδιο και τα πάρτι...
"Την επόμενη μέρα από το πρώτο πάρτι του γιου μου, έβγαζα τούρτες και αναψυκτικά από τα συρτάρια", μου εξομολογήθηκε η ξαδέρφη Μαρία. Κι έχω ήδη αρχίσει να λυπάμαι. Τους καναπέδες μας, τους τοίχους μας, τα έπιπλά μας και γενικά το σπιτάκι μας που μετά την έλευση των μικρών Taz θα θέλει την απαραίτητη ανακαίνιση.
"Λες τα δικά μας παιδάκια να μην είναι έτσι;" ρώτησα τον Πατέρα φεύγοντας από το σπίτι του εορτάζοντα Νικόλα. "Μπααααα..." ήταν η απόλυτα αδιαπραγμάτευτη απάντησή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου