Πώς να χάσετε έναν πελάτη

Το τελευταίο μας δείπνο στο Πετροχώρι Μεσσηνίας ήταν προγραμματισμένο για το παραλιακό εστιατόριο Αμμοθίνες. Ιδανική τοποθεσία πάνω στη θάλασσα, καλόγουστο στήσιμο όπως και η διακόσμηση η οποία ολοκληρωνόταν άψογα με τα χρώματα από την δύση του ήλιου (όπως μαρτυρά και η φωτό του Πατέρα).

Η προσέλευσή μας στις 8 το βράδυ, έκανε πολύ εύκολη την εύρεση τραπεζιού και μάλιστα "πίστα", μπροστά στο γεμάτο δυόσμο μίνι μποστάνι τους. Μοναδικό μείον του μαγαζιού, το αδύνατο σήμα του wifi, πράγμα απαραίτητο για να βάλουμε καμιά παιδική σειρά στο κινητό και να πείσουμε τον Μικρό να καθήσει στην καρέκλα μετά το πέρας του γεύματός του. Αλλά μικρό το κακό...

Ήρθε ο σερβιτόρος για να πάρει παραγγελία: μια μερίδα τηγανητό γαύρο, μία φάβα με ξιδάτο χταπόδι, μία πράσινη σαλάτα με ψητά λαχανικά και ψητό ταλαγάνι και μια μερίδα τηγανητές πατάτες. Καθώς όλη μέρα την είχαμε βγάλει με φρούτα, η πείνα μας οδήγησε και σε ένα κυρίως πιάτο. Η λογική ήθελε ένα ψητό ψάρι για συνέχεια, αλλά η τιμή του που έφτανε τα 60€ το κιλό ξεπερνούσε τη δική μου λογική. "Να πάρουμε μια λαζάνια με μελάνι σουπιάς και θαλασσινά;" πρότεινα στον Πατέρα κι εκείνος άναψε το πράσινο (τι άλλο;). 

Τα πρώτα πιάτα δεν άργησαν (ευτυχώς) να έρθουν. Πολύ νόστιμος ο γαύρος, τραγανός και ελαφροτηγανισμένος, στα ίδια επίπεδα και η φάβα. Οι πατάτες καλές, η σαλάτα πάλι, όχι. Πιο στεγνό μαρούλι και πιο λαστιχένιο ταλαγάνι δεν έχω ξαναφάει στη ζωή μου. "Κάτι λείπει από αυτή την σαλάτα", παρατήρησε ο Πατέρας. -Όντως, του απαντώ, φρεσκάδα και νοστιμιά. Αλλά μας γέμισαν τόσο τα προηγούμενα που δεν δώσαμε και πολύ σημασία.

Στο μεταξύ ο Μικρός αφού τσάκισε γαύρο και πατάτες, έχασε κάθε ενδιαφέρον για το τραπέζι μας και άρχισε τις βόλτες. Λίγο κοντά, μετά λίγο πιο μακριά και μετά δώσε θάρρος στον χωριάτη να πάει στην άλλη άκρη της παραλίας. 

Κι εκεί στο "Πάω εγώ τώρα, πήγαινε εσύ μετά", ήρθε και το ζυμαρικό. Χωρίς να του δώσω πολλή σημασία εξαιτίας του Μικρού αλλά και της ξαφνικής επίθεσης που δεχόμασταν από σμήνος (δεν υπερβάλω) κουνουπιών πήρα μια πιρουνιά και την έβαλα στο πιάτο μου. Ο Πατέρας ζήτησε (δις) ένα καθαρό πιάτο και όταν αυτό ήρθε έβαλε κι αυτός άλλη μια πιρουνιά. 

"Αυτό παραγγείλαμε;" με ρωτάει; 

Και τότε συνειδητοποίησα πως το μελάνι σουπιάς είχε μεταμορφωθεί σε σάλτσα ντομάτας! Δοκίμασα. Αν μου έφερναν το Ευαγγέλιο εκείνη την ώρα, δεν θα ορκιζόμουν ότι αυτή η σάλτσα είναι φτιαγμένη από τα χεράκια του σεφ. Και αν ήταν όντως, τότε μπράβο του, αλλά εμένα μου θύμιζε μια έτοιμη γνωστής εταιρίας την οποία έχω χρησιμοποιήσει αρκετές φορές όταν θέλω να φτιάξω πίτσα σε 10'. 

Ρωτάμε τον σερβιτόρο γι' αυτή την αλλαγή στο πλάνο του πιάτου μας και η απάντησή του ήταν: "Δεν το φτιάχνουμε πια αυτό το πιάτο, δεν σας ενημέρωσαν;". Η αρνητική μας απάντηση δεν φάνηκε να τον ενοχλεί, ούτε και το σχεδόν άθικτο πιάτο που αφήσαμε στο τραπέζι. Ζητήσαμε τον λογαριασμό και φυσικά τα λαζάνια με σάλτσα ντομάτας που ήρθαν, κόστιζαν όσο και αυτά με το μελάνι σουπιάς (που δεν ήρθαν). 

Στο μεταξύ τα κουνούπια όλο και πολλαπλασιάζονταν και θεωρήσαμε πως μάλλον φταίει το γεγονός ότι την ίδια ώρα (σούρουπο) πότιζαν το μποστάνι τους. Τους το είπε ο Πατέρας και η απάντηση του υπεύθυνου ήταν: "Καμία σχέση!" με ύφος Τσουκαλά όταν του βγαίνει βάζελος στο τηλέφωνο. 

Μετά και από αυτό τα μαζέψαμε και φύγαμε.

Εκνευρισμένοι και κατατσιμπημένοι, συνειδητοποιήσαμε στον δρόμο πως κάναμε ένα σοβαρό λάθος: όχι μόνο δεν επιστρέψαμε το πιάτο, αλλά το πληρώσαμε κιόλας. Ας είναι. Σαμπώς θα ξαναπάμε; Στο συγκεκριμένο μαγαζί εννοώ, γιατί στο Πετροχώρι θα ξαναπάμε σίγουρα.