Η μαμά πάει γήπεδο

"Το Σάββατο θέλω να πάω στο γήπεδο", είπα πριν από μια εβδομάδα στον Πατέρα. -Γιατί; με ρώτησε. "Γιατί ξαναπαίζουμε στο πρωτάθλημα μετά από τρία χρόνια και θέλω να είμαι εκεί!". Η απάντησή μου, του προκάλεσε ένα αυθόρμητο (να μην πω προκλητικό) γέλιο, το οποίο όμως αγνόησα επιδεικτικά για να μην επεκταθούν τα επεισόδια...

Έβαλα την Μικρή για ύπνο και άφησα τα δύο αγόρια στο σαλόνι, το καθένα με το τάμπλετ του. "Που πάει η μαμά;" ρώτησε ο Μικρός μεταξύ Ντόρας Εξερευνήτριας, Μίκυ και Πέπας Γουρουνίτσας. "Η μαμά έχει μια δουλειά. Θα πάει στο γήπεδο και θα ξαναγυρίσει" του λέω, χωρίς να διακρίνω κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την απάντησή μου από μέρους του. Μάλλον ρώτησε έτσι, για να μην με αφήσει να φύγω χωρίς να δώσω αναφορά...

Βγαίνοντας είδα μια ψιλοσυννεφιά και με έζωσαν τα φίδια. "Μην κάνεις καμιά βλακεία και βρέξεις, το καλό που σου θέλω!" απείλησα τον Ύψιστο, όχι γιατί φοβόμουν μην βραχώ αλλά γιατί την τελευταία φορά που πήγα σε αγώνα της ΑΕΚ φάγαμε και βροχή, και αποκλεισμό από τον Ολυμπιακό και τιμωρία. Πολύ θέλει να γίνει το κακό;

Συναντιέμαι έξω από το γήπεδο με τον Νίκο -Νονό του Μικρού- και πριν μπούμε μέσα μου λέει: "Κοίτα, αν στραβώσει το ματς, δεν ξαναρχόμαστε μαζί. Θυμάσαι τι έγινε με τον γαύρο; Άσε που βλέπω και συννεφιά!". -Εννοείται ρε κουμπάρε! Εγώ από εδώ, εσύ από απέναντι! Και κατευθύνομαι μαζί του προς την είσοδο με την καθησυχαστική σκέψη πως δεν είμαι η μοναδική τρελή στην παρέα. 

Βγαίνοντας στα δημοσιογραφικά, τσεκάρω: 1) φάτσες γνωστές, παρούσες, 2) κόσμος στις εξέδρες, ικανοποιητικός, 3) θέση για να καθίσουμε, καλή και 4) κατάσταση στο σπίτι, ομαλή.  

Όλα καλά, κόουτς, ρίξε την ομάδα τώρα να δούμε μπαλίτσα. 

Και ο Τράι το έκανε! Προσπαθούσα να θυμηθώ την τελευταία φορά που πήγα στο γήπεδο και ευχαριστήθηκα τόσο την ομάδα. Δεν ξέρω πότε ήταν, αλλά σίγουρα τότε δεν είχα δύο παιδιά και πολλοί από τους τωρινούς ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ γύριζαν σπίτι πριν τα μεσάνυχτα γιατί είχαν να διαβάσουν για εξετάσεις.

Μετά το 2-0, ανταλλάσω μηνύματα με τον Πατέρα: "ε, άντε έλα", μου γράφει "Θα δω κανα δυο γκολάκια ακόμη κι έρχομαι", του απαντώ. "Αφού δεν τα βάζετε!" -"Επίτηδες τα χάνουμε για να μην καταλάβετε πόσο καλή ομάδα είμαστε. Όταν χρειαστεί θα τα βάλουμε". Μου είχαν λείψει αυτές οι "κόντρες" (βέβαια, το τι θα γίνει στο δικό μας ντέρμπι, είναι άλλη ιστορία...). 

Και μπήκε και το τρίτο. 

Και δεν έβρεξε. Άντε και... Μπουόνανότε.