Ενώ εσύ κοιμόσουν...

"Όταν κοιμάται το μωρό να κοιμάσαι κι εσύ/να τρως/να κάνεις κανα μπάνιο/να χαλαρώνεις/να...". Πολλά "να". Σπάνιες είναι οι φορές που ακολούθησα αυτές τις συμβουλές. Δεν μπορώ. Κάθε φορά, κάτι παθαίνω στη θέα ενός μωρού που κοιμάται (κατά την διάρκεια της ημέρας, γιατί το βράδυ ξεραίνομαι κι εγώ στον ύπνο...). 

Όταν όμως, πετυχαίνω τον Μικρό και την Μικρή στον ύπνο, έχω πράγματα να (τους) κάνω. 

Καταρχάς βρίσκω την τέλεια ευκαιρία να τους δίνω φιλιά. Ατελείωτα. Αμέτρητα. Παντού: στις πατούσες, στα χέρια, στα δάχτυλα, στο μάγουλο, στον κρόταφο, στην κοιλιά, στα πόδια. Και όχι, -μπορεί λίγο να πεταρίζουν τα βλέφαρα αλλά- δεν ξυπνάνε.

Χάδια. Να μην τα ξαναγράφω. Όπως και παραπάνω. Και κάθε φορά εντυπωσιάζομαι από το πόσο εθιστικά απαλό είναι το δέρμα τους. 

Όταν η Μικρή αποκοιμιέται στο κρεβάτι μου, ξαπλώνω δίπλα και φέρνω τόσο κοντά το πρόσωπό μου στο δικό της, ώστε να ακούω την ανάσα της. Ο συνδυασμός με την μωρουδίλα, μου χαρίζει το πιο αποτελεσματικό ηρεμιστικό. 

Ακουμπάω τα ακροδάχτυλά τους. Ένα άγγιγμα, ίσα ίσα, να σηκώσω αυτό το μικρό δαχτυλάκι και να το αφήσω "τακ" κάτω. Και ξανά, "τακ" κάτω. Βύθισμα για να ακούσω το πιο ήσυχο "τακ"...

Ή απλώς κάθομαι και (τα) χαζεύω περιμένοντας να σκάσουν εκείνο το χαμόγελο στον ύπνο τους που καμιά φορά γίνεται και γέλιο. Η τέλεια ψυχοθεραπεία.

(Πάσα ιδέα-πρόταση από ομοιοπαθούντες σε νανι-εξάρτηση δεκτή)