Αφού πέρασαν όλα τα (γεμάτα από ουρές) ΑΤΜ από τα μάτια μου και από το Instagram, πήρα την απόφαση για την μεγάλη απόβαση στον Βασιλόπουλο της περιοχής. Λίγο πριν, μιλάω με την μάνα μου για να πάρω κουράγιο. Οποία σύμπτωτις, μόλις είχε γυρίσει σπίτι από το σουπερ μάρκετ:
-Α, εγώ τα έκανα τα ψώνια μου!
-Τι πήρες;
-Απορρυπαντικά!
-Μπράβο μάνα, καλά έκανες. Γιατί στην τελική, αν όλα πάνε στραβά, θα μαζευτούμε σπίτι και θα ανοίξουμε μια χλωρίνη στην υγειά τους! Τι να τα κάνουμε τα μακαρόνια...
-Τώρα που είπες μακαρόνια: πέτυχα έναν που είχε πάρει 200€ μακαρόνια!
-Εσύ πόσα πήρες;
-Εγώ είχα πάρει την περασμένη εβδομάδα που τα βρήκα σε προσφορά 2+2. Τέσσερα πακέτα έχω, πόσο να φάμε;
Ανακουφισμένη με την σκέψη ότι υπάρχουν κι άλλοι τριγύρω μου που ενεργούν όπως κι εγώ (κι ας είναι συγγενείς πρώτου βαθμού), πήρα τον δρόμο μου για τον ανεφοδιασμό του νοικοκυριού μας.
Πρώτη εντύπωση στο πάρκινγκ, θετική. Αρκετά αυτοκίνητα αλλά όχι και σαν το Mall παραμονή Χριστουγέννων. Με την είσοδό μου στο μαγαζί "ψάχνω" τα ταμεία. Κι εδώ νορμάλ. Το καθένα είχε 3-4 πελάτες. Καρότσι, μεγάλη ανάσα και βουτιά.
Και αρχίζει η καταμέτρηση:
Φρέσκα φρούτα και λαχανικά, μπόλικα, δεν εντόπισα καμία έλλειψη. Λίγο πιο πάνω όμως στα ψυγεία με τα γαλακτοκομικά υπήρχαν κάτι ράφια τόσο άδεια που εύκολα ξάπλωνα. Αλλά ακόμα κι αυτό μου φάνηκε φυσιολογικό μιας και παρόμοιες εικόνες έχω ξαναδεί πολλά απογεύματα Δευτέρας (χωρίς capital control).
Στον δρόμο μου για τις παιδικές τροφές, βρίσκω μπροστά μου τον Βασίλη Τσιάρτα σε μορφή γιαγιάς με μπαστούνι που κρατούσε σφιχτά ένα μπουκάλι ελαιόλαδο. Προσπάθησα να την περάσω διακριτικά, δεν τα κατάφερα, έμεινα πίσω της μέχρι να βρω αρκετό χώρο.
Στον διάδρομο με τα παιδικά γάλατα, μια ερημιά... Οι χαρούμενες φατσούλες από τις συγκεκριμένες συσκευασίες είχαν χαθεί -μάλλον από το κύμα των πρωινών καταναλωτών. Ευτυχώς από την σκόνη γάλακτος και την Φαρίν λακτέ της Μικρής είχαν μείνει ακόμα κάμποσα. Έβαλα από δύο στο καρότσι και προχώρησα. Τσουπ! Πάλι μπροστά μου η γριά! Άναψε ο φωτεινός πίνακας "καθυστερήσεις στον διάδρομο λόγω γηραιάς κυρίας"...
Να πω την αλήθεια ντρεπόμουν να στρίψω στον διάδρομο για τα ρύζια, αλλά τι να έκανα που μου είχε τελειώσει και αυτό για τα γεμιστά και για το πιλάφι. Πήρα τα μούτρα μου και πήγα. Εκεί, βλέποντας όχι μόνο άδεια ράφια, αλλά και μερικά εναπομείναντα σχισμένα σακουλάκια ρυζιού, δεν άντεξα, έβαλα τα γέλια, σκεφτόμενη πως κάποια μάχη πρέπει να δόθηκε εδώ πέρα! Ίδιο σκηνικό και στα όσπρια...
Πηγαίνοντας στο ψυγείο με τα κατεψυγμένα λαχανικα, τρίτωσε το μποτιλιάρισμα από την γιαγιά με το λάδι. Ευτυχώς εκεί ο δρόμος προσφέρεται για προσπεράσεις. Φτάνοντας τελικά, μπήκα σε έναν άλλον κόσμο! Όλα γεμάτα! "Ποιος να κάθεται τώρα να φτιάχνει αρακά και σπανάκι, βάλε μια μακαρονάδα να χορτάσει ο λαός", σκέφτηκα.
Το μεγαλύτερο σοκ όμως, το έπαθα στις πάνες. Η θέα μου θύμισε το Καραϊσκάκη στα καλοκαιρινά φιλικά του Ολυμπιακού... ΟΚ, τις είχαν σε προσφορά αλλά υπήρξε τέτοια ζήτηση, που δεν βρήκα το νούμερο της μικρής και της πήρα ένα μεγαλύτερο!
Και για να μην παρεξηγηθώ ναι, πήρα και δυο πακέτα μακαρόνια, τα βρήκα με 30% έκπτωση. Και αλεύρι πήρα γιατί έχω καιρό να φτιάξω ψωμί.
Όσο για την συνολική εκτίμηση: δεν υπήρχε (εμφανής) πανικός. Μια μικρή υποβόσκουσα ένταση και μια ταχύτητα παραπάνω στα καροτσάκια την ένιωθα, μπορεί να ήταν και ιδέα μου, τι να σας πω...
Το θέμα μας είναι ότι τελικά ξέχασα να πάρω αυτά τα ωραιά λαδένια παξιμαδάκια Κυθήρων. Και ποιος ξαναπάει τώρα εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου