Οικογενειακή τελειότητα: σενάριο επιστημονικής φαντασίας

Ακόμα και αυτή η οικογένεια, έχει τα προβλήματά της...

Ένα από τα κυριότερα πράγματα που έχω διδαχθεί στο θέμα παιδί/γονιός/οικογένεια είναι ότι η τελειότητα δεν υπάρχει (Κυριολεκτικά δεν υπάρχει, όχι αυτό λέμε "καλά είσαι φοβερός, δεν υπάρχεις!").

Ο τέλειος κόσμος βρίσκεται μόνο στις αμερικάνικες ταινίες, όπου πάντα ο πρωταγωνιστής βρίσκει να παρκάρει έξω από τον προορισμό του, ακόμα κι αν καταστραφεί ο κόσμος, η γκόμενά του την γλιτώνει και φυσικά μπορεί να τρέξει σαν τον Μπολτ ακόμα και με μια σφαίρα στον μηρό. 

Αν, λοιπόν, η οικογενειακή μας ζωή είχε γραφτεί από ένα τσούρμο σεναριογράφων στο Ελ Έϊ:

-Ο Μικρός θα σιχαινόταν τα χαλίκια και την άμμο στις παιδικές χαρές. Δεν θα στρωνόταν με τις ώρες στο χώμα και δεν θα γύριζε στο σπίτι μες την σκόνη σαν ανθρακωρύχος.

- Ο,τι έμαθα στο πρώτο παιδί, θα το ήξερε αυτόματα και το δεύτερο. Έτσι δεν θα χρειαζόταν να μαζεύω από το πάτωμα φρουτόκρεμες και ρυζάλευρα. Ξανά...

-Θα υπήρχε σε όλα τα εστιατόρια και τις ταβέρνες φουλ wifi. Για να μπορούν κι αυτοί οι γονείς να φάνε αξιοπρεπώς μια μπριζόλα με πατάτες.

-Δεν θα ξεχνούσαμε ποτέ τίποτα, όταν πηγαίναμε για βόλτα, κούνιες, μπάνιο, επίσκεψη στη θεία. Και κυρίως δεν θα ξεχνούσαμε κάτι σημαντικό (πάνες, πιπίλα, τα αγαπημένα μας μπισκότα...)

-Δεν θα ερχόταν η ανάγκη για τουαλέτα στις πιο ακατάλληλες στιγμές (στην εθνική οδό, στον γάμο της ξαδέρφης, την ώρα που λες "έχω πέντε λεπτά, ας αράξω λίγο".)

-Οι λεκέδες από το φαγητό και την λάσπη θα έβγαιναν με λίγο νερό...

-Όλοι οι μαρκαδόροι θα έγραφαν ΜΟΝΟ επάνω σε χαρτί. Ούτε στο τραπέζι, ούτε στο πάτωμα, ούτε στους τοίχους, ούτε στα ρούχα, ούτε στο πρόσωπο του Μικρού. Και της Μικρής.

-Δεν θα υπήρχαν τα lego. Και όλα τα συναρμολογούμενα παιχνίδια. Και όλα τα παιχνίδια με -ενοχλητικά- δυνατή μουσική.

-Οι μπαταρίες σε όλα τα (υπόλοιπα) παιχνίδια θα κρατούσαν μέχρι να πάει το παιδί στο πανεπιστήμιο. Ή σε δικό του σπίτι. 

-Δεν θα "έπιαναν" τα εκβιαστικά του κλάματα, κάθε φορά που θα με έβλεπε να βγαίνω από το σπίτι.

-Δεν θα με είχε τσακίσει η μέση μου από τις άρσεις ενός 16κιλου νήπιου και ενός 8κιλου μωρού. Αντίθετα, θα μπορούσα να τα παίρνω και τα δύο αγκαλιά συνέχεια και ταυτόχρονα!

-Θα μύριζαν αυτή την απίστευτη, ακαταμάχητη, μοναδική μωρουδίλα για πολύ πολύ καιρό.