Το Μουντιάλ του Sani Gourmet Festival

Τα καλοκαίρια με Παγκόσμιο Κύπελλο ακούς καθημερινά τους εξής διαλόγους: 

-Τι θα δεις σήμερα;

-Ιταλία. Εσύ;

-Έχει ένα ωραίο ματσάκι με Νιγηρία, δεν το χάνω.

Κάπως έτσι διαμορφώθηκαν και οι κουβέντες μας στο Sani Gourmet Festival το σαββατοκύριακο που μας πέρασε με μια μικρή παραλλαγή:

-Που τρώτε απόψε;

-Στον Τούρκο, εσείς;

-Στον Κινέζο και χθες φάγαμε στον Ιταλό σούπερ!

Όλα είχαν μια αίσθηση Μουντιάλ, με τα φαβορί, τις εκπλήξεις και τις ανατροπές,

μόνο που η μπάλα δεν παιζόταν σε γήπεδο αλλά στα εστιατόρια του Sani Resort. 

Σε αυτή την 9η ετήσια γαστρονομική σύναξη (5η για μένα) με τον τίτλο The Silk Road, from Beijing to Rome, είχα την τύχη να δω τα "παιχνίδια" του Πέρση Hamid Salimian την μία βραδιά και της Γεωργιανής Tamara Tekuna Gachechiladze την επόμενη και μπορώ να πω πως -αν μη τι άλλο- χόρτασα θέαμα -και γεύσεις. 

Και όπως συμβαίνει ακόμα σε όλους τους συναρπαστικούς αγώνες, υπάρχουν φάσεις που δεν φεύγουν από το μυαλό σου και περνούν από τα μάτια σου ξανά και ξανά.

Έτσι και σε αυτή την αντιστοιχία, από το "ματς" του Hamid, υπήρχαν πιάτα τα οποία ευχαρίστως θα ξαναβλέπαμε σε replay όπως το ψημένο στη σχάρα, τρυφερό χταπόδι επάνω σε τσιπ μελανιού συνοδευόμενο από φουσκωτό πιτάκι που έσκαγε στο στόμα και μετά από κλάσματα δευτερολέπτου ο ουρανίσκος γέμιζε από την αρωματική πάστα μελιτζάνας.


Αλλά και το ζουμερό, τέλεια ψημένο φαγκρί: έκοβες ένα κομμάτι από το ψάρι, μαζί με λίγη αγκινάρα και τα έφερνες μια βόλτα στο πιάτο για να ποτιστούν από την λεμονάτη σος που μοσχοβολούσε άνηθο, ιδανικό σκοράρισμα!

Ειδική μνεία θα πρέπει να κάνω ωστόσο και στο γκολ λίγο πριν την λήξη: το γλυκό. Παρότι φανατική σοκολατολάτρης που δεν συγκινείται εύκολα με οποιοδήποτε άλλο γλυκό, εξαφάνισα το επιδόρπιο του Hamid που μας σέρβιρε: μια αφράτη μους λεμονιού με παγωτό την οποία μάλιστα λησμόνησα να φωτογραφίσω! Εκ των υστέρων έμαθα πως όλα τα πιάτα ήταν χωρίς γλουτένη και κάπως έτσι λύθηκε η απορία μου για την -παρά τα έξι πιάτα- μη βαρυστομαχιά μου.

Το σύστημα της Tamara, την επομένη διέφερε. Η σεφ από την Γεωργία, έπαιξε με πολύ γνώριμες σε εμάς γεύσεις και υλικά απλά, ο συνδυασμός των οποίων όμως ήταν τόσο πετυχημένος που της χάρισε εύκολα τη νίκη. Από τις καλύτερες στιγμές του αγώνα, θα σημειώσω -με σειρά σερβιρίσματος- τις τυροκροκέτες με ντιπ αμυγδάλου. Θα θεωρήσω επιτυχία αυτού του πιάτου το γεγονός ότι σχεδόν όλοι ταυτόχρονα παρομοιάσαμε το συγκεκριμένο ντιπ σαν μια παραλλαγή σκορδαλιάς. 

Η απόλυτη ντρίμπλα του μενού όμως, ήταν το ψάρι: φιλέτο γλώσσας με κρούστα από καρύδια από πάνω, μελιτζάνα από κάτω και σιρόπι ροδιού από δίπλα. Το ζουμερό, το στιφό, το γλυκό και μια γεύση από περιβόλι σε μια πιρουνιά, τέλειο!

Όμως δεν μπορώ να παραλείψω και το πιάτο με τα αρνίσια παϊδάκια, όχι τόσο για το ίδιο το κρέας (δεν με κατατάσεις και στους πρώτους καταναλωτές του είδους) όσο για την σάλτσα με αρωματικά βότανα, σωστό λιβάδι. 

Αλλά οι καλοί αγώνες δεν τελειώνουν εκεί, θέλουν και την απαραίτητη κριτική. Και αυτή λάμβανε χώρα στους φοβερούς μπουφέδες του πρωινού για όλα τα γούστα, από ατελείωτα φρούτα, άθερμα μέλια, ξηρούς καρπούς και χειροποίητες μπάρες δημητριακών, μέχρι αβγά σε όλες τους τις μορφές και φυσικά μπουγάτσα με κρέμα και τυρί. Εκεί πραγματοποιείται το post game: πως μας φάνηκε, τι μας άρεσε, τι δεν μας άρεσε, ποιο πιάτο θα βγάζαμε MVP της βραδιάς και πώς ήταν οι υπόλοιποι αγώνες που δεν παρακολουθήσαμε, όπως πχ. του Ιταλού Lorenzo Cogo ο οποίος, όπως μάθαμε, ήταν από τους καλύτερους της διοργάνωσης. 

Το αποχαιρετιστήριο γεύμα γίνεται πλέον παραδοσιακά στον Αλέξη, διότι λίγο πριν το ταξίδι πρέπει να φάμε ελαφριά (κάτι σαρδέλες ψητές, κάτι γιακάδες από φαγκρί, κάτι τηγανητά μύδια και η απαραίτητη ταραμοσαλάτα) και να πιούμε επίσης ελαφριά -για το τελευταίο φρόντισε ο Γιώργος Λούκας- με την ευχή να ξαναβρεθούμε του χρόνου στο επετειακό 10ο Sani Gourmet Festival και να είναι εξίσου καλό με το φετινό ή -γιατί όχι; και- ακόμα καλύτερο.

Φαίνεται πάντως πως το προ 10ετίας εγχείρημα του Φωκίωνα Ζησιάδη, κάτι που δεν έχει τολμήσει κανείς (ή τουλάχιστον δεν έχει πετύχει) έως τώρα, μετατρέπεται σε έναν από τους σοβαρούς γαστρονομικούς θεσμούς με συνεχή σημάδια ανάπτυξης και βελτίωσης. 

Γιατί όπως και να το κάνουμε, σαν την Χαλκιδική δεν έχει...