Abovo: above all

Υπάρχουν στιγμές όπου μετά από μια ολοήμερη ενασχόληση με ένα μωρό, ένα νήπιο και όλα τα παρελκόμενα, το μόνο που θες είναι να λιώσεις στον καναπέ και η μοναδική σου κίνηση να αφορά το πάτημα του τηλεκοντρόλ. Υπάρχουν όμως και άλλες που παρά την κούραση θες να πας κάπου, να χαλαρώσεις και να απολαύσεις καλό φαγητό σε ένα περιβάλλον γεμάτο θετική ενέργεια.

Σε μία τέτοια στιγμή, είπαμε "Δεν πάμε στο Abovo;", παρότι έχουν περάσει ακριβώς τρία χρόνια από την πρώτη (και μοναδική) μας επίσκεψη στο συγκεκριμένο εστιατόριο. 

Γι' αυτό και μόλις καθίσαμε στο τραπέζι, η πρώτη κουβέντα μας ήταν: "Αφού μας άρεσε, γιατί δεν ξανάρθαμε από τότε;". Έλα ντε! Γιατί απλά δεν έτυχε...

Διαβάζοντας το μενού του Μιχάλη Νούρλογλου, άλλαζα γνώμη ως προς την τελική μου επιλογή σε κάθε πιάτο. "Θα πάρω για πρώτο το ταρτάρ σολωμού και δεύτερο την χοιρινή πανσέτα, με πουρέ ρεβιθιού και σάλτσα μήλου. Όχι! Πρώτο τις καραβίδες σε λευκό σαγανάκι με φινόκιο και δεύτερο το angus με σπόρους μουστάρδας τουρσί και σάλτσα πράσινου πιπεριού. Όχι! Πρώτο το...". Ο Πατέρας με έβγαλε από την δύσκολη θέση, προτείνοντάς μου το menu degustation όπου διαλέγεις δύο πρώτα και δύο κύρια πιάτα (αρκεί και οι δύο να πάρουμε τα ίδια). 

Αυτό (όχι και πάρα πολύ αλλά) κάπως διευκόλυνε τα πράγματα. Μετά από αρκετές διαπραγματεύσεις και αλληλοϋποχωρήσεις καταλήξαμε στις εξής επιλογές: για πρώτα, ταρτάρ μοσχαριού με "παγωτό" μουστάρδας (φοβερό δίδυμο, άψογα δεμένο) 
και καπνιστό χέλι στη σχάρα, με πουρέ παντζάρι, άγρια χόρτα και εσπεριδοειδή (γεμάτη νοστιμιά από το χέλι που έπαιρνε μια έντονη φρεσκάδα από τον φρουτένιο αφρό).  

Από τα κυρίως πιάτα, στην νικήτρια δυάδα μπήκε: 

Ο τόνος τατάκι, με ζεστή σάλτσα αβοκάντο, και γουασάμπι, τρυφερό φιλέτο, σωστά -δηλαδή ελάχιστα- ψημένο, με το αβοκάντο να σβήνει την όποια φωτιά σου άναβε το γουασάμπι ή και το αντίστροφο.

Και το διάφραγμα με πουρέ πατάτας αρωματισμένο με τρούφα και σάλτσα πόρτο, το πιο αδικημένο 

πιάτο του μενού μας, καθώς είχα χορτάσει (για να μην πω σκάσει!) από τα προηγούμενα και δεν
κατάφερα να το απολαύσω -όσο πραγματικά του άξιζε. Ζήτησα από τον Πατέρα να φάει όσο είχα
αφήσει, για να μην νομίζουν οι άνθρωποι ότι δεν μου άρεσε (γιατί και οι σεφ είναι καλλιτέχνες και τα παίρνουν προσωπικά αυτά τα πράγματα), αλλά αρνήθηκε αφού και εκείνος
βρισκόταν σε παρόμοια κατάσταση.

Γλυκό θα πάρετε;" μας ρώτησε η ευγενέστατη κοπέλα που είχε αναλάβει το τραπέζι μας "Έχουμε αυτο, αυτό, αυτό και αυτό (δεν θυμάμαι αλήθεια και συγνώμη!) αλλά έχουμε και το γλυκό ημέρας, κάτι σαν τσιζκέικ το οποίο φτιάχνει ο σεφ μας στο τραπέζι σας".

Ε, δεν χρειαζόταν να μας δώσει άλλο κίνητρο, φυσικά και επιλέξαμε τον σεφ!

Μετά από λίγα λεπτά εμφανίστηκε χαμογελαστός ο Μιχάλης Νούρλογλου και μας έφτιαξε επί τόπου το ιδανικό φινάλε σε ένα υπέροχο γεύμα!

Αναρωτιέστε αν τολμήσαμε να χαλάσουμε αυτό το έργο τέχνης; Η απάντηση είναι "φυσικά και ναι!". Αυτή άλλωστε είναι και η επιθυμία του δημιουργού του.