Είμαι μάνα και είμαι (;) καλά

"Θα γίνεις μάνα και θα δεις", θυμάμαι (από πάντα) να μου λέει η μαμά μου, χωρίς ποτέ να καταλάβω αν η παραπάνω πρόταση ήταν απειλή ή υπόσχεση. Από αυτά που έχω ζήσει έως τώρα, θα τολμήσω να υποθέσω πως ήταν και τα δύο.

Τους τελευταίους πέντε μήνες, μεγαλώνουμε δύο παιδιά με μικρή διαφορά ηλικίας μεταξύ τους και -μεταξύ μας- αυτό είναι μεγάλο μανίκι. Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο ίσως πιστεύει πως και όλα τα πρωταθλήματα του Ολυμπιακού ήταν δίκαια... 

Υπήρχαν στιγμές που η αϋπνία, η κούραση και ο πόνος στην πλάτη -από τα δύο προηγούμενα- με έφεραν στα όρια της κατάρρευσης, ψυχικής και σωματικής. Δεν θα μπορούσα να εξηγήσω αλλιώς σκηνικά όπως το να βρίσκομαι πάνω από την κούνια της μόλις δύο μηνών Μικρής η οποία γκρίνιαζε και να της λέω: "Ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο θες. Κάνε ό,τι νομίζεις!". Ναι, έχει ακούσει από την μάνα της αυτή την ατάκα και το μόνο που με καθησυχάσει είναι η σκέψη πως ακόμα κι αν την κατάλαβε, την έχει ήδη ξεχάσει...  

Δεν ήξερα πώς να είμαι γονιός. Στην πορεία γίνεται η "εκπαίδευση". Λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου πριν μάθεις στο παιδί σου κάτι, μαθαίνεις εσύ πώς και γιατί πρέπει να του το περάσεις. Μαθαίνεις πώς και γιατί πρέπει να το μαλώσεις ή να το επιβραβεύσεις, με μόνιμη σύντροφο την αμφιβολία. 

Μέρα που είναι σημέρα,  σκέφτηκα αρχικά να γράψω ένα κείμενο για το πόσο υπέροχο πράγμα είναι η μητρότητα. Ίσως του χρόνου.  

Γιατί εφέτος θέλω να γράψω για το πόσο δύσκολο πράγμα είναι να είσαι γονιός. Και απαιτητικό. Και απόλυτο. Χωρίς παραθυράκια νόμου με τα οποία μπορείς να την σκαπουλάρεις, προθεσμίες και κανόνες που μπορείς να αγνοήσεις. 

Αλλά αν (φαίνεται να) τα καταφέρνεις, λες: "Μπα;;! Για κοίτα! Και δεν μου το χα..." 

Όταν λοιπόν μαλώνω τον Μικρό, αυτός κλαίει αλλα μετά από δύο λεπτά τον ακούω να μου φωνάζει από το σαλόνι:"Μανούλααααα", σκέφτομαι πως, δεν μπορεί, όλο και κάτι κάνω καλά...