Το σπανακόρυζο, το ντέρμπι και ο παππούς καμεραμάν

"Χαλαρώστε ρε παιδιά! Στο κάτω κάτω, για ένα πιάτο σπανακόρυζο γράφουμε, το έχετε πάρει χαμπάρι;". Αυτή η ατάκα της Νενέλας στο τραπέζι της Νανάς μου είχε μείνει. Οι συνδαιτυμόνες, χρόνια στον χώρο της γαστρονομίας οι περισσότεροι, συμφώνησαν κουνώντας το κεφάλι. 

Αυτό ήθελα να πω κι εγώ χθες: "Ασχολούμαστε τόσο σοβαρά, λέμε, γράφουμε, καταδικάζουμε, αποθεώνουμε, σχολιάζουμε "ένα πιάτο σπανακόρυζο".

Θα ρωτήσει κάποιος: "Τότε γιατί πήγες στο γήπεδο;" -Γιατί μου έχει λείψει, είναι η απάντηση. Μου έχει λείψει να βλέπω την ΑΕΚ, να κάνουμε πλάκα με τους συναδέλφους στα δημοσιογραφικά, να βλέπω μπάλα από κοντά, να μαθαίνω πώς παίζει ο κάθε παίκτης και να παρατηρώ τι κάνει όταν η μπάλα δεν είναι κοντά του. 

Δεν ξέρω πότε θα ξαναπάω αλλά σίγουρα δεν μετάνιωσα που πήγα. Γιατί θα έχω κάποια πράγματα να θυμάμαι. Όπως:

-Το πανό που έγραφε "Save greek football". Δεν ξέρω ποιοι το κρέμασαν και σε ποιους απευθυνόταν αλλά μάλλον θα χρειαστεί να το βλέπουμε για πολύ καιρό ακόμα...

-Τον κόσμο που ήρθε από όλη την Ελλάδα και γέμισε το γήπεδο για να δει μια ΑΕΚ που τώρα αρχίζει να μεγαλώνει.

-Τον Βασίλη Λαμπρόπουλο. Όχι μόνο για τις δηλώσεις του αλλά και γιατί στο 85' όταν ο κόσμος είχε παγώσει, έκανε νόημα με τα χέρια του και ξεσήκωσε όλο το γήπεδο.

-Τον Τραϊανό Δέλλα που μέσα από πολλή δουλειά και (όπως είναι φυσικό) αρκετά λάθη φτιάχνει μια ομάδα που όλοι θέλουν να βλέπουν. Και φυσικά για τις δηλώσεις του που δείχνουν ποια πρέπει να είναι η νοοτροπία της ΑΕΚ.

-Τις δηλώσεις του Δημήτρη Μελισσανίδη. Λυπάμαι κύριε Τίγρη μου αλλά ντράπηκα όταν σας άκουσα να τα φορτώνετε στην διαιτησία και να μιλάτε για τον πάτο που έχει πιάσει το ελληνικό ποδόσφαιρο, την στιγμή που ο αγώνας διακόπηκε από επεισόδια οπαδών. Δεν είμαστε Ολυμπιακός. Ας φροντίσει ο καθένας να έχει το σπίτι και τον δρόμο του καθαρό και θα καθαρίσει ολόκληρη η πόλη...

-Την κίνηση του Αραβίδη να στέκεται πάνω από τον τραυματία Μανιάτη όση ώρα τον φρόντιζε το ιατρικό επιτελείο, όχι μόνο γιατί είναι φίλος του, αλλά γιατί ξέρει πολύ καλά πως η καριέρα ενός προδοσφαιριστή μπορεί να πάει πίσω ή -ακόμα χειρότερα- να τερματιστεί μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου.

-Την ιστορία του Ανδρέα που μου διηγήθηκε μέσα σε 10' λεπτά για τον γολγοθά που πέρασαν με την 14χρονη κόρη του από τον Ιούλιο, όταν της διαγνώστηκε λευχαιμία και για το πόσο περήφανος είναι για την δύναμη αυτού του κοριτσιού. Όλα αυτά με ένα τεράστιο χαμόγελο να λάμπει στο πρόσωπό του αφού, ευτυχώς, όλα πήγαν καλά. 

(-Και φυσικά να μην ξεχάσω: Τον παππού που καθόταν μπροστά μου και βιντεοσκοπούσε με το κινητό ολόκληρο τον αγώνα! Πόση μπαταρία είχε πιά;!)