Πάντα αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν μοιράζεις την αγάπη σου ανάμεσα σε δύο (στην περίπτωσή μας) ή και περισσότερα παιδιά. Με τον ερχομό της Μικρής κατάλαβα πως όταν μοιράζεις την αγάπη, αυτή πολλαπλασιάζεται, δεν διαιρείται.
Αυτό που δεν είχα υπολογίσει, είναι πως μαζί με την αγάπη πολλαπλασιάστηκαν και οι τύψεις: δύο παιδιά, διπλές τύψεις!
-Ασχολούμαι περισσότερο με την Μικρή καθώς πρέπει να την ταΐζω και να την αλλάζω κάθε 2-3 ώρες και μια φωνή μέσα μου με φορτώνει με σκέψεις τύπου: "έχεις παραμελήσει τον Μικρό, όλο με εκείνη περνάς την ώρα σου".
-Μόλις ταΐσω την Μικρή, την αφήνω στο ριλάξ για να παίξω με τον Μικρό και η ίδια φωνή μου τονίζει πως: "Την κακομοίρα, μόνο για να την ταΐσεις την παίρνεις αγκαλιά. Ο Μικρός στην ηλικία της κοιμόταν επάνω σου με τις ώρες!".
-Ο Πατέρας έχει αναλάβει κατά μεγάλο ποσοστό την απασχόληση/διασκέδαση του Μικρού αυτές τις πρώτες μέρες μας ως κουαρτέτο. Η φωνή δεν χάνει ευκαιρία: "Ούτε που προλαβαίνει ο κακομοίρης να δει λίγο την κόρη του...".
-Κάποιες στιγμές που ο Πατέρας δεν ασχολείται με τον Μικρό, τον παροτρύνω να τα πει λίγο κι με την κόρη του. Τσουπ, η φωνή: "Δεν θα αφήσεις τον άνθρωπο να ηρεμήσει λίγο;"
-Υπάρχουν στιγμές που ο Μικρός σεληνιάζεται (ούτε ίχνος υπερβολής στη χρήση του συγκεκριμένου ρήματος, σας βεβαιώ) και αρχίσει να βγάζει τα φώτα από τις πρίζες, να ανοίγει τα συρτάρια, το ψυγείο, την εξώπορτα, τα ντουλάπια (ναι, όλα αυτά, το ένα πίσω από το άλλο!!!). Ξεκινάω με τις καλύτερες των προθέσεων, αλλά κάποια στιγμή, ε, μάνα είμαι κι εγώ θα βάλω τις φωνές. Να σου η φωνή: "Μαλώνεις το παιδάκι; Δεν ντρέπεσαι λίγο;! Τι φταίει αυτό που δεν έχεις εσύ υπομονή;".
Και μέσα σε όλα αυτά να προσμετρηθεί πώς ούτε στα ναρκωτικά μπορώ να το ρίξω, ούτε στο αλκοόλ, ούτε στα ψυχοφάρμακα. Βλέπετε, θηλάζω και θα επηρρεάσουν το γάλα. Μη φορτωθούμε τώρα κι άλλες τύψεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου