Τύπους που επειδή υποστηρίζουν μια ομάδα, αποκτούν από το τίποτα το δικαίωμα να βρίζουν, να λοιδωρούν ακόμα και να χτυπούν -"για να βάλουν μυαλό τα κωλόπαιδα"- τους παίκτες και τους προπονητές που τολμούν να παίζουν με την ιστορία και το βάρος της φανέλας (βλέπε πρόσφατο παράδειγμα την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού). Κι όλα αυτά γιατί την "αγαπούν" όσο κανένας...
Μέχρι και εχθές όλο αυτό μου φαινόταν απίστευα παράλογο, έως σχιζοφρενικό. Μέχρι που βρέθηκα μπροστά στην εξής εικόνα:
Παρούσα για ακόμα μία χρονιά στο Spetses Mini Marathon, αυτή την φορά ως απλή φίλαθλος λόγω... σαμποτάζ εγκυμοσύνης από τον Πατέρα, παρακολουθούσα τους παιδικούς αγώνες 1.000 μέτρων. Ομολογώ ότι ήμουν συνεχώς βουρκωμένη (λόγω ορμονών θέλω να πιστεύω) κι ευτυχώς που είχε ντάλα ήλιο και φορούσα γυαλιά (Φαντάζομαι πως αν δω τον Μικρό να αγωνίζεται θα αγγίξω τα όρια της γραφικότητας...).
Βλέπαμε λοιπόν πιτσιρίκια να τρέχουν σαν μηχανάκια πειραγμένα, άλλα πιο χαλαρά, άλλα με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα να συνεχίζουν περπατώντας και όλα να χαμογελάνε στα "μπράβο" και στα χειροκροτήματα γνωστών και αγνώστων.
Ώσπου κάποια στιγμή ακούω μία φωνή μέσα από κλάματα: "Δεν μπορώ άλλο, δώσε μου λίγο νερό!". Γυρνάω και βλέπω ένα κοριτσάκι περίπου 10 ετών να παρακαλάει την -προφανώς- μάνα του να του δώσει το μπουκαλάκι με το νερό. Εκείνη στην αρχή από την μία δεν του το έδινε, από την άλλη προσπαθούσε να το "πείσει" να συνεχίζει το τρέξιμο, σέρνοντάς το από το χέρι. Αφού στήλωσε τα πόδια και συνέχισε να τσιρίζει "δεν μπορώ σου λέω!" κατάφερε να πάρει στα χέρια του το πολύτιμο ύδωρ...
Αφού ήπιε δυο γουλιές το κοριτσάκι, άρχισε να ακούει τα εξ αμάξης από την μάνα-προπονήτρια-λοχία: "γιατί σταμάτησες; Δεν μπορούσες να συνεχίσεις λίγο ακόμα; Σε περάσανε όλοι!" και άλλες τέτοιες ομορφιές... "Οκ, αν ένας γονιός φτάνει σε τέτοιο βαθμό καφρισμού, οι ανεγκέφαλοι της εξέδρας μια χαρά τα πάνε", σκέφτηκα.
Δεν ξέρω αν το συγκεκριμένο κοριτσάκι, έχει δώσει στην μάνα του δείγματα πρωταθλητισμού στο παρελθόν, αν έχει ξανατρέξει 1 χλμ στη ζωή του, δεν ξέρω αν καν τερμάτισε καθώς έφυγα παίρνοντας μαζί μου όλα τα "άι σιχτίρ" -για να μην τα δώσω στην κυρία.
Όμως είδα τα υπόλοιπα πιτσιρίκια που έτρεχαν χωρίς τις μανάδες και τους πατεράδες στην παράλληλη γραμμή οι οποίοι τους περίμεναν στον τερματισμό για να τους δώσουν τα πιο μεγάλα μπράβο και τις πιο τεράστιες αγκαλιές για την προσπάθειά τους.
Όπως είδα και τα άλλα που δεν τερμάτισαν αλλά αντί για μετάλλιο εισέπραξαν ένα "δεν πειράζει μωρό μου, του χρόνου πάλι".
Έχω ακούσει από πολλούς επαγγελματίες προπονητές πως το χειρότερο είδος γονιών στην εξέδρα, είναι αυτοί με τα απωθημένα πρωταθλητισμού. Ο,τι δεν έκαναν και δεν μπορούν να κάνουν εκείνοι, πρέπει οπωσδήποτε και με το όποιο κόστος να το κάνουν τα παιδιά τους. Κι επειδή τα αγαπούν πάααααρα πολύ (όπως και οι κάφροι που λέγαμε στην αρχή) έχουν το δικαίωμα να απαιτήσουν από εκείνα να τερματίζουν μόνο στην πρώτη θέση. Γιατί σημασία έχει η νίκη, όχι η συμμετοχή.
Και αν αυτού του είδους η "καθοδήγηση" εμφανίζεται σε ένα απλό πράγμα όπως είναι ένας αγώνας, που στο κάτω κάτω -θα έπρεπε να- είναι η απόλυτη διασκέδαση, τι συμβαίνει στα πιο σοβαρά θέματα; Στο σχολείο ας πούμε: "Γιατί δεν πήρες σε όλα δέκα; Είσαι χαζό;" Ή αργότερα: "Δεν διάβασες αρκετά γι αυτό δεν πέρασες στη σχολή. Κι εμείς δώσαμε ένα σωρό λεφτά!", ενώ φτάνει ακόμα και στο "ήθελα να ξερα τι της/του βρήκες και την/τον παντρεύτηκες".
Φαντάζομαι πως όλα τα παραπάνω συμβάλλουν στην καταράκωση της αυτοπεποίθησης ενός ανθρώπου και τον εκφοβισμό (bullying που λένε και στο χωριό μου) από την παιδική του ηλικία, ή μήπως υπερβάλλω;
Οι γονείς ο,τι κάνουν, το κάνουν "από αγάπη" κι επειδή θέλουν "μόνο το καλό των παιδιών τους". Ας έχουμε όμως στο νου μας ότι η αγάπη δεν αποτελεί την καθολική δικαιολογία για να γινόμαστε οι αντίστοιχοι κάφροι της εξέδρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου