27.8.14

Στο βάθος... Fuga

Στο δίλημμα "Ταράτσα ή Κήπος" η επιλογή μου είναι ταράτσα δαγκωτό. Είμαι τύπος του "Φάε ψηλά κι αγνάντευε". Επίσης αποτελώ τον νούμερο ένα τουριστικό προορισμό των κουνουπιών, ναι, είμαι η Μύκονος τους, οπότε σε έναν κήπο, φαντάζεστε γλέντι α λα Super Paradise γίνεται πάνω μου.

Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα μου, ονομάζεται Fuga.


Αυτό το εστιατόριο το είχα συμπαθήσει από την προ τετραετίας πρώτη μου επίσκεψη η οποία ήταν μάλιστα χειμερινή. Θεωρώ δε, κορυφαία μου βραδιά την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2012, όταν είχαμε πάει για γεύμα μαζί με τον μόλις 40 ημερών Μικρό. Όχι μόνο γιατί το φαγητό ήταν για ακόμη μία φορά εκπληκτικό αλλά περισσότερο για το γεγονός ότι δέχτηκαν να φέρουμε μια τέτοια βραδιά ένα βρέφος, παίρνοντας το ρίσκο να τους κάνουμε άνω κάτω το μαγαζί με τα ενδεχόμενα κλάματά του. (Εννοείται πως ο Μικρός κοιμόταν καθ´ όλη την διάρκεια του γεύματος και οι σερβιτόροι τσέκαραν το καρότσι να δουν αν όντως υπάρχει μωρό εκεί μέσα...).

Την φετινή χρονιά, λάτρεψα και τον κήπο του γι αυτό και αποφάσισα να τον αναδείξω ως την χρυσή εξαίρεσή μου. Προσπαθούσα πριν από δύο βράδια που βρέθηκα εκεί, να εξηγήσω στον εαυτό μου πώς δημιουργείται αυτή η μαγική ενέργεια. "Είναι όλα στημένα τόσο άψογα που φαίνονται φυσικά, ή είναι όλα τόσο φυσικά που φαίνονται άψογα στημένα;". Δεν ρώτησα. Όταν περνάς τόσο καλά σε ένα μέρος, τέτοιου είδους απαντήσεις έχουν ελάχιστη σημασία.

"Πάμε για ένα ποτό κι αν πεινάσουμε τρώμε κάτι", ήταν ο τίτλος της βραδιάς. "Πάμε να δοκιμάσουμε τα κοκτέιλ του Κοροβέση και μετά σίγουρα θα κάτσουμε να φάμε και κάτι", είναι η ακριβής μετάφραση.
Ο τόπος δράσης του Sui Generis...
Δοκίμασα από τα Sgt Peppers, Banana Republic και Φίφιτους (το γράφω στα ελληνικά, μη τυχόν και το δει ο Sui Generis και χαρακωθεί) και είχαν όλα χαρακτήρα, υπόσταση και αρμονία στη γεύση. Θα μπορούσα να γίνω φανατικός και των τριών και το λέω εγώ που από κοκτέιλ πίνω Virgin Mary κι αυτό όχι πολύ καυτερό (παρεμπιπτόντως ακόμα κι αυτό το πέτυχε άψογα!).

Και εννοείται πως ήρθε η ώρα που αφήσαμε τον κατάλογο των κοκτέιλ και πιάσαμε αυτόν του φαγητού. Το πιο κλασικό κι αγαπημένο μου πιάτο: Ταλιατέλες με ραγού από μοσχάρι γάλακτος και κρέμα παρμεζάνας. Δεν το πήρα γιατί ήταν κάπως περασμένη η ώρα και θα με τρώγαν οι τύψεις των θερμίδων. Το πήρε όμως ο Πατέρας και κάτι τέτοιες στιγμές εκτιμάς την αξία της οικογένειας. Μια πιρουνιά μου έφτανε για να πλημμυρίσει το στόμα μου απόλαυση. Μετά συνέχισα με την σαλάτα μυρωδικών και παλαιωμένη παρμεζάνα η οποία μου ήταν κάτι παραπάνω από αρκετή.

Το ριζότο με τις γαρίδες, τον σολωμό και το κλασικό τιραμισού, σας προτείνω να τα απολαύσετε μια βραδιά όπου θα εκτυλίσσεται στον ίδιο χώρο συναυλία με τον αγαπημένο σας καλλιτέχνη.

Μην μπείτε στη διαδικασία να βρείτε εισιτήριο και να στριμωχθείτε με τον κόσμο. Απλά κάντε μια κράτηση στο Fuga και θα τα έχετε όλα στο τραπέζι: γεύση, θέα και θέαμα. Εγώ πάντως έτσι απόλαυσα ένα κλασικό μπέργκερ με σπιτικά τσιπς στη συναυλία του Μαραβέγια...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου