20.8.14

Ο μπάτσος της παιδικής χαράς

Όμορφη, γαλήνια και κυρίως άδεια!
Μετά την σχετικά μικρή μου εμπειρία από τις παιδικές χαρές, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως μοιάζουν πολύ με τις καλές παραλίες: είναι καλύτερες όταν είναι άδειες. Για να μην ακουστώ τελείως αντικοινωνική, άντε, όταν έχουν λίγο κόσμο.


Ο Μικρός πάει καθημερινά στις κούνιες αλλά ευτυχώς ελάχιστες από αυτές τις φορές χρειάζεται να τον συνοδεύσω.
Όχι, δεν βαριέμαι καθόλου. Τουναντίον, είμαι 100% μέσα στο παιχνίδι, σε αντίθεση με άλλες μαμάδες που μόλις ξαμολίσουν το βλαστάρι τους, ριζώνουν στα παγκάκια με έναν φρέντο καπουτσίνο στο ένα χέρι κι ένα τσιγάρο στο άλλο.

Κατανοώ πλήρως πως τα πιτσιρίκια σε έναν χώρο όπως η παιδική χαρά καταθέτουν κάθε σπιθαμή ενέργειας που διαθέτουν για να σκαρφαλώσουν, να πηδήξουν, να τρέξουν, να παίξουν, να πέσουν, να ξανασηκωθούν, να ξαναπέσουν κλπ κλπ. και να γυρίσουν σπίτι εξαντλημένα, να ξεραθούν στον ύπνο, να πλημμυρίσει γαλήνη ο τόπος...

Όμως, αγαπητοί συνάδελφοι/γονείς ρίχνουμε και καμία ματιά να δούμε τι κάνει το καμάρι μας. Γιατί μπορεί τρέχοντας να παίρνει σβάρνα ό,τι και όποιον βρει μπροστά του. Μπορεί να σπρώχνει, να τραβάει, να χτυπάει -επίσης- ό,τι και όποιον βρει μπροστά του. Ναι ξέρω "το δικό μου το παιδί δεν τα κάνει αυτά" ή αν τα κάνει "ε, τι να γίνει, παιδί είναι παίζει...".

Ναι, νιώθω σαν μάνα-λέαινα η οποία οφείλω να προστατεύσω τον Μικρό που δεν έχει μάθει ακόμα να απαντά στις διάφορες "κακομεταχειρήσεις" των συνήθως μεγαλύτερων παιδιών. Αν τον σπρώξουν, το πολύ να πέσει. Αν πέσει και δεν χτυπήσει, θα σηκωθεί και θα συνεχίσει. Όχι γιατί είναι το τέλειο παιδί, απλά γιατί έχει ακόμα αυτή την χαζή αθωότητα της ηλικίας του.

Και κάπου εδώ ξεκινούν τα δικά μου θέματα και αναγκάζομαι να αναλάβω τον ρόλο του τροχονόμου (στην καλύτερη) ή του μπάτσου (στην χειρότερη)...
"Μην τρέχεις έτσι, θα πέσεις, θα χτυπήσεις, ή μπορεί να χτυπήσεις κανένα άλλο παιδάκι", "Μην σπρώχνεις, να περιμένεις τη σειρά σου, κάνουν άλλα παιδάκια τσουλήθρα πρώτα", "Όχι, δεν μπορείς να κλείσεις την σκάλα, θέλουν τα περάσουν τα παιδάκια", "Όχι δεν είναι δικές σου οι κούνιες, είναι για όλους", είναι οι συνηθέστερες εκφράσεις που θα ακούσω τον εαυτό μου να ξεστομίζει σε μία παιδική χαρά.

Με άλλα λόγια, είμαι το φυτό, το σπασικλάκι της παιδικής χαράς που δεν αφήνει τα ανέμελα παιδάκια να απολαύσουν το παιχνίδι τους όπως μόνο αυτά ξέρουν...

Και κάθε φορά φεύγω συγχυσμένη. Όχι με τα πιτσιρίκια, τι μου φταίνε αυτά; Αλλά με τις μαμάδες -γιατί από το μικρό στατιστικό μου δείγμα, κυρίως αυτές είναι- που αδιαφορούν περισσότερο και τα αφήνουν να κάνουν ό,τι δεν επιτρέπεται στο σπίτι.
Και επίσης καπνίζουν σε ένα μέρος όπου τα αποτσίγαρα δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ούτε σε φωτογραφία.

Αλλά τι είμαι εγώ για να το απαγορεύσω; Μπάτσος είμαι;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου