Αγαπητοί μας φίλοι...

Συμβαίνει τώρα (στο σπίτι που κάποτε έμοιαζε σαν
να ήταν βγαλμένο από το Maison et Decoration).

Υπάρχουν μερικά πράγματα τα οποία -ούτε κι εγώ γνώριζα αλλά ανακάλυψα στην πορεία και- πρέπει να ξέρετε όλοι όσοι έχετε φίλους γονείς αλλά δεν είστε οι ίδιοι γονείς.

Ίσως θα μπορείτε να μας καταλαβαίνετε περισσότερο, να μας θυμώνετε λιγότερο, να μας δικαιολογείτε πότε πότε ή ακόμα και να μην δίνετε τόσο μεγάλη σημασία (γιατί πιθανότατα δεν χρειάζεται):



- Η φράση "τι κάνετε απόψε; Δεν πάτε για να ποτό;" έχει διαγραφεί για τα επόμενα 15 χρόνια (τουλάχιστον). Έχει αντικατασταθεί όμως με την φράση "πότε μπορείτε να αφήσετε τον Μικρό στην νταντά/γιαγιά/οπουδήποτε για να σας δούμε και λίγο;"

- Η δικαιολογία "Δεν μπορούμε να έρθουμε, δεν έχουμε που να αφήσουμε τον Μικρό", δεν είναι πάντα αληθινή. Μην βάλετε το κακό στον νου σας, δεν σας βαρεθήκαμε. Απλώς η ιδέα του καναπέ, μοιάζει πολλές φορές τοοοοοοοσο όμορφη μετά από μια μέρα κυνηγητού, παιδικής χαράς, baby swimming, τάισμα, άλλαγμα και πάλι κυνηγητό και πάλι τάισμα και πάλι...

- Οι πιθανότητες να είμαστε ακριβείς στα ραντεβού μας δεν είναι με το μέρος σας. Πολλά και απρογραμμάτιστα πράγματα μπορούν να συμβούν όταν θέλεις να είσαι συνεπής (ποιο σύμπαν και μαλακίες...). Αυτό θα μπορούσε να είναι και καλό, καθώς δεν χρειάζεται κι εσείς να είστε κι εσείς νταν στην ώρα σας.

- Το κύριο θέμα συζήτησής μας δεν μπορεί παρά να είναι αυτό το πλάσμα που μόλις κατάφερε να σταθεί στα δυο του πόδια, μόλις μπόρεσε να πει "μααααα", μας έχεσε σήμερα τέσσερις φορές, πέταξε το κουτάλι με το γιαούρτι στο πάτωμα και άλλα τέτοια συγκλονιστικά... Κατά τα άλλα όπως τα ξέρετε...

-Το σπίτι μας έχει πάψει καιρό τώρα να θυμίζει σκηνικό βγαλμένο από περιοδικό διακόσμησης, όπου όλα βρίσκονταν στη θέση τους. Τώρα μοιάζει περισσότερο με σκηνικό από την σειρά The Walking Dead, όπου κουκλάκια, παιχνιδάκια, καπάκια, σκατάκια είναι σκορπισμένα παντού. "Μα καλά δεν τα μαζεύουν ποτέ;" Θα σκεφθείτε. Βεβαίως, τα μαζεύουμε κάθε (μα κάθε!) βράδυ όταν ο Μικρός έχει πέσει για ύπνο. Είμαστε κάτι σαν το γεφύρι της Άρτας, με την διαφορά ότι το χτίζουμε το βράδυ και γκρεμίζεται την επόμενη μέρα...

-"Τι κάνεις;" ρωτάτε εσείς. "Καλά είμαστε", απαντάω εγώ. Οχι, δεν με έπιασε κανένας πληθυντικός ευγενείας, αλλά το "εγώ" έχει χωθεί κάπου από το "εμείς" και δεν μπορώ να το βρω με τίποτα. Θα μου πεις, οκ, δεν είναι και τόσο κακό αυτό. Όταν όμως θα αρχίσω να σου λέω: "Μαθαίνουμε κολύμπι, προσπαθούμε να βγάλουμε την πάνα και να τρώμε με το πιρούνι" ε, εκεί κάπου θα καταλάβεις το πρόβλημα...

-"Πρόσεχε ανεβαίνει τα σκαλοπάτια! Έχει βάλει ένα ένα τεράστιο κομμάτι ψωμί στο στόμα του! Πάει να κατέβει μόνος του την τσουλήθρα! Θα πιάσει το χέρι του στο συρτάρι!" και άλλα τέτοια επικίνδυνα εγχειρήματα... Αλλά βλέπετε να μην κουνάμε βλέφαρο... Δεν μας έπιασε αναισθησία, απλώς είναι σκηνές που τις αντικρύζουμε περίπου 389 φορές την ημέρα και πλέον ξέρουμε πότε πρέπει να ενεργοποιήσουμε τον συναγερμό Τσακ Νόρις.

Και τέλος πρέπει να ξέρετε πως:
-Μας λειπετε πολύ κι εσείς και όλα τα πράγματα που κάναμε με ή χωρίς πρόγραμμα. Αλλά τώρα γίναμε διπλοί και χρειαζόμαστε δύο φορές την αγάπη, την κατανόηση και την συμπαράστασή σας.