Σε έναν τελικό Κυπέλλου, κάποτε...

Ο διαιτητής που έμεινε στην ιστορία
για το  κόκκινο σλιπάκι του. 

Αγώνας κυπέλλου, Μεγάλη Τετάρτη, επεισόδια και χαμός...
Δεν θα ασχοληθώ με το χθεσινό.

Πριν από 19 χρόνια, η ΑΕΚ παίζει με τον Παναθηναϊκό στον τελικό. Μεγάλη Τετάρτη. Εννοείται πως με την κολλητή μου, Δήμητρα, έχουμε στα χέρια μας το εισιτήριο για την Θύρα 32. Είχα πει στην μάνα μου πως θα πηγαίναμε στο γήπεδο με τον μπαμπά της Δήμητρας. Και φυσικά η Δήμητρα είχε πει το αντίστοιχο ψέμα στην δική της.


Πώς θα πάμε στο γήπεδο; Ε φυσικά με "την πορεία"! Ειλικρινά δεν μπορώ να θυμηθώ αν τότε τα πράγματα ήταν πιο αθώα ή αν είχαμε απόλυτη άγνοια κινδύνου. Μάλλον το δεύτερο...

Οπως και να έχει, πήραμε τα κασκολάκια μας και φτάσαμε μια χαρά. Ωραία ατμόσφαιρα -στην αρχή. Μετά είχαμε κάτι "παραφωνίες" με τον Καπετάνιο και τους λοιπούς στην φυσούνα, όπως μάθαμε μετά το τέλος του ματς. Το twitter δεν ήταν ούτε καν ιδέα τότε. Στα τελευταία λεπτά της παράτασης, ο Βαζέχα έπεσε (ήταν και ο Μιχάλης Βλάχος δίπλα του, μπορεί να σας το επιβεβαιώσει) και ο Μπάκας δίνει πέναλτι. Και εκεί αρχίζει το πανηγύρι που οι περισσότεροι από εμάς θυμούνται. Για τους νεότερους, ανακαλύφθηκε το youtube.

Με το που γίνεται το 1-0, λέμε με την Δήμητρα "ε, εμείς να τα μαζεύουμε σιγά σιγά..." και οδεύουμε προς την έξοδο, μην έχοντας υπολογίσει ένα πράγμα: την επιστροφή μας στο σπίτι. Υποτίθεται ότι θα πηγαίναμε (και θα γυρίζαμε) με... έναν μπαμπά τέλος πάντων!
Η λύση ήταν μία, μιας και ταξί (αχαχαχαχαχα!) δεν υπήρχε στην Σπύρου Λούη, και μην ακούω αηδίες περί taxibeat... Τρέξε Μαρία τρέξε!

Ναι, καλύψαμε το ΟΑΚΑ-Γαλάτσι σε τέτοιο χρόνο που θα ζήλευε και Κενυάτης μαραθωνοδρόμος.
Μπαίνω στο σπίτι προσπαθώντας να καλύψω το λαχάνιασμά μου και να μαζέψω την γλώσσα μου από το παρκέ. "Αυτο που έγινε σήμερα δεν πρόκειται να επαναληφθεί!" Ακούω την μάνα μου από την κρεαβατοκάμαρα και μου κόβονται τα ύπατα. "Την κάτσαμε", σκέφτηκα, "πήρε την μάνα της Δήμητρας και ανακάλυψαν ντουέτο τι έχουμε κάνει".

-Τι εννοείς, της απαντάω με ψυχραιμία α λα Φερνάντο Σάντος, στην πόρτα, στο μισοσκόταδο, καταλαβαίνετε...
-Είδα τα επεισόδια που έγιναν στο ημίχρονο στη φυσούνα! Χαμός έγινε! Και το ξύλο με τα ΜΑΤ, και τα καθίσματα!
-Ελα ρε μάνα, υπερβολές τώρα... Άσε που εμείς είμασταν απέναντι και από πάνω. Χαμπάρι δεν πήραμε, της απαντάω και την αφήνω, σαν να γύρισα από την χορωδία...

Και εννοείται πως η απειλή "Αυτο που έγινε σήμερα δεν πρόκειται να επαναληφθεί!" , δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ...