Οι Σπέτσες, τα ρεκόρ και οι σερβιτόροι που πιάνουν παιδιά στον αέρα

Τα μετάλλια από τον 3ο Spetses Mini Marathon.
Ο Ταρσανάς πάντως πήρε το χρυσό.

Αν υπάρχει ένα πράγμα που με χαρακτηρίζει αυτό ΔΕΝ είναι η αγάπη μου για το τρέξιμο, κυρίως για δύο λόγους: πρώτον το βαριέμαι και δεύτερον με κουράζει. Ως γνήσιος Δίδυμος όμως (και με ωροσκόπο Δίδυμο -δηλαδή αποφασίζουμε και αλλάζουμε γνώμη 4 φορές-), είπα τον Οκτώβρη του 2011 να λάβω μέρος στον 1o Spetses mini marathon και να τρέξω τον γύρο της πόλης, το σύνολο περίπου 5 χλμ. Ο Αστραχάν (δηλαδή εγώ) δεν τα πήγε άσχημα με χρόνο 29.48", περνώντας μάλιστα τον (μέλλοντα τότε) Πατέρα κατά 50"! Την περσινή χρονιά, ούσα 8 μηνών έγκυος απείχα από την διοργάνωση καθώς με τρέξιμο μόλις 5 μέτρων ανέβαζα θερμοκρασία στο δευτερόλεπτο και κινδύνευα να κάψω ψυγείο, φλάντζα μέχρι και τακάκια. Ο Πατέρας ωστόσο έτρεξε βελτιώνοντας τον χρόνο του: «Είδες; Σε πέρασα!», ήταν η πρώτη του κουβέντα -Μα εγώ δεν έτρεξα! «Δεν έχει σημασία…». Ωριμότητες… 

 Έτσι φέτος, φουλαρισμένη από τις ορμόνες της εγκυμοσύνης (σε ευχαριστώ Φύση!) κατέρριψα κάθε ρεκόρ με 26.20"!  ΟΚ, κι ο Πατέρας διέπρεψε με 27.18", λογικό αφού κυνηγούσε (μάταια) να με φτάσει…

Το γλέντι της νίκης έγινε στην καλύτερη ψαροταβέρνα του νησιού, τον Ταρσανά, στο παλιό λιμάνι. Ένα από τα πράγματα που μου αρέσουν σε αυτό το μαγαζί είναι ότι παραμένει σταθερό σε ποιότητα γεύσης, υλικών και σέρβις κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Είτε είναι φουλ όλα τα τραπέζια, είτε είσαι ο μοναδικός πελάτης, η εξυπηρέτηση και το φαγητό είναι πάντα άψογα. Τα ψάρια φρεσκότατα (από το καΐκι της οικογένειας) και αν θες καλαμάρι εκτός εποχής απλά θα σου πει: «Προμηθεύομαι καλαμάρια όταν είναι στα ντουζένια τους και τα καταψύχω ώστε να μπορώ να έχω όλο τον χρόνο», τόσο απλά (για την ιστορία να αναφέρω ότι ήταν λουκούμι!).

Φάγαμε όπως κάθε φορά εξαιρετικά: ταραμοσαλάτα χειροποίητη και λεμονάτη όσο πρέπει όχι σαν κρέμα για μάσκα νυκτός, πατάτες τόσο άψογα λεπτοκομμένες και τηγανισμένες που δεν έπαιρνες μυρωδιά από λάδι και γαύρος μαρινάτος με το σωστό του ξίδι και το σκόρδο κάπου πολύ μακριά κρυμμένο. Στο «κυρίως πρόγραμμα» κατέφθασε ένα φαγκρί ιδανικά ψημένο και ζουμερό. Οταν ήρθαν τα γλυκά εγώ είχα μάτια (και κουτάλι) μόνο για το σπιτικό μωσαϊκό αν και πιστεύω τους συνδαιτυμόνες μου πως και ο μπακλαβάς αλλά και ο σιμιγδαλένιος χαλβάς ήταν το ίδιο καλοί.
Όπως είπα και πριν, το σέρβις στον Ταρσανά είναι κάτι παραπάνω από τέλειο. Το γνώριζα, αλλά το διαπίστωσα για ακόμη μια φορά σε αυτό το τραπέζι, όταν χρειάστηκε να σηκωθώ από την καρέκλα μου για 2 λεπτά και να αφήσω τον Μικρό στο καρότσι του χωρίς να τον δέσω (μέγα λάθος, να το ξέρετε!). Εκείνος λοιπόν, παίζοντας με τα γυαλιά μου, και μέσα σε 3 κλάσματα του δευτερολέπτου που δεν τον κοιτούσε ο Πατέρας, αποφάσισε όχι μόνο να τα πετάξει κάτω -σιγά το νέο- αλλά και να σκύψει να τα ξαναπιάσει -αυτό ήταν νέο- υπερεκτιμώντας τόσο το 80 εκατοστών μπόι του όσο και την -ανύπαρκτη- ισορροπία του. Λίγο πριν προσγειωθεί με το κεφάλι στα χαλίκια, ένας από τους σερβιτόρους τον έπιασε από το πόδι, γλιτώνοντάς τον από μια βίαιη πρόσκρουση με το έδαφος και την Μαμά από βέβαιο τριπλό εγκεφαλικό. Ναι, ήμασταν τυχεροί. Μετά όμως σκεφτόμουν ότι αυτό έχει να κάνει και με το πόσο καλός είσαι στην δουλειά σου. Όχι στο να πιάνεις παιδιά που βουτάνε από τα καρότσια, αλλά στο να προσέχεις από μακριά και διακριτικά ό,τι συμβαίνει στο τραπέζι ακόμα και όταν έχει ολοκληρωθεί το γεύμα, δεν έχεις να πας πιάτα και έχει τακτοποιηθεί ο λογαριασμός.

Σας ευχαριστούμε για το υπέροχο φαγητό και φυσικά σας ευχαριστούμε διπλά που δεν μας αφήσατε να στραπατσάρουμε την υπέροχη μούρη μας!