Η φωτό δανεική από το worthwhilesmile.com |
Μετά από ένα καλό γεύμα, η παρέα έκανε κέφι για αρωματικό καφεδάκι. Τι καλύτερο φινάλε από τη γεύση ενός σωστού εσπρέσο ή ενός μερακλίδικου ελληνικού στον ουρανίσκο σου.
Έρχονται, λοιπόν, τα φλιτζανάκια με το αχνιστό καυτό... νεροζούμι και μένουμε με την όρεξη. Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε πως ο καφές αντιμετωπίζεται στα εστιατόρια με την διάθεση "άντε και πολύ κάτσατε, να έρθουν οι επόμενοι". Αντί δηλαδή, να κλείσει ένα γεύμα με τον καλύτερο τρόπο, μένεις -κυριολεκτικά- με την πίκρα (γιατί τόσο καβούρντισμα ρε παιδιά;) ξεχνώντας τις όποιες ωραίες γεύσεις είχες πριν.
Μπορεί να πει κάποιος "κοπελιά, εδώ έχει μαμ, αν θες καφέ, στην παραλία", όμως δεν είναι καθόλου έτσι. Αν σέβεσαι τον πελάτη και την δουλειά που κάνεις, πρέπει να επιμελείσαι στο άριστο όλο το γεύμα. Το ψωμί, για παράδειγμα, αν το παίρνεις από αρτοποιό, δεν το έχεις δοκιμάσει πρώτα να δεις αν σου θυμίζει το σφουγγαράκι για τα πιάτα; Γιατί να μην ισχύει το ίδιο με τον καφέ και σερβίρεις κάτι που, ούτε άυπνος μια εβδομάδα, δεν θα έπινες;
Το μέσο κόστος μιας δόσης καφέ εσπρέσο (ο οποίος συνήθως δεν πίνεται) ανέρχεται στα 0,10€ και πωλείται περίπου 2€ -το λιγότερο. Αυτό μου λέει πως μάλλον πρόκειται για ένα κερδοφόρο προϊόν. Οι περισσότεροι εστιάτορες τσιγκουνεύονται να αυξήσουν την ποιότητά του. Θα μπορούσαν, δηλαδή, να εξασφαλίσουν κέρδος και από τον καφέ και από την εκτίμηση του ικανοποιημένου πελάτη που θα το θυμάται και θα ξανάρθει. Για να μην πω ότι ο καφές θα έπρεπε κατά κανόνα να είναι κερασμένος απο το μαγαζί ως ένδειξη ευχαρίστησης της ιδιοκτησίας, όμως αυτή είναι άλλη κουβέντα.
Αλλά είπαμε: αν θες καφέ σε καμιά παραλία. Ή σε κανένα μνημόσυνο...
Άντε, να ζήσουμε να τον θυμόμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου