Το πρώτο οικογενειακό μας Spetses Mini Marathon

Το Spetses Mini Marathon είχε μπει στο καλεντάρι μας πολύ καιρό τώρα και τα σχέδιά μας για το τριήμερο είχαν αρχίσει να καταστρώνονται πριν το καλοκαίρι. Να σημειώσω δε, πως ενώ μέχρι και προπέρσι δεν παίρναμε μαζί μας τα παιδιά, πέρσι –λόγω συγκυριών- ήρθε ο Α. ενώ φέτος σχεδόν αυτο-προσκλήθηκαν και δεν έβλεπαν την ώρα να φτάσουμε εκεί!

«Μαμά, θα βγω πρώτος;» με ρωτούσε συνεχώς ο Α., μία ερώτηση που με ψιλοανησυχούσε για το -πολύ πιθανό λόγω μεγάλης συμμετοχής- ενδεχόμενο μη πρωτιάς και απογοήτευσής του. Μια ανησυχία που διαλύθηκε αμέσως μόλις τον είδα να τερματίζει –όχι πρώτος αλλά- με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό του. «Δεν βγήκα πρώτος, αλλά δεν πειράζει. Έτρεξα δυνατά, πέρασα πολλά παιδάκια και τερμάτισα!», μου είπε όλο ενθουσιασμό και έγινε στα μάτια μου η προσωποποίηση του motto της διοργάνωσης “To win is to participate” (νίκη είναι η συμμετοχή).

Η Δ. θα έτρεχε για πρώτη φορά στο My 1^st Spetses Mini Marathon, όπου συμμετέχουν παιδάκια μαζί με τους γονείς τους από μηνών (στο καρότσι) έως 5 ετών. Την πήρα από το χέρι και τερματίσαμε μαζί. Κάθε φορά που της έλεγα «Μπράβο! Είσαι φοβερή! Τα πας τέλεια!» ένιωθα να βάζει και περισσότερη δύναμη στα πόδια της. «Μαμά, κουράστηκα λίγο, αλλά δεν σταμάτησα καθόλου!», μου είπε με το μετάλλιο στο λαιμό της γεμάτη περηφάνια (εγώ με ακόμα περισσότερη…).

Αυτή την ατάκα της σκεφτόμουν σε όλη την διαδρομή των 10χλμ. και χαμογελούσα. Και δεν σταμάτησα καθόλου ούτε κι εγώ. Ακόμα και την (ατελείωτη) ανηφόρα του Βρέλλου, την «έβγαλα» χωρίς να σταματήσω. Έμοιασα της κόρης μου.

Τα μικρά με περίμεναν στη στροφή πριν το τέλος για να τερματίσουμε μαζί. «Μαμά εγώ έτρεξα πιο πολύ από σένα! Τα 500 (σ.σ. μέτρα) είναι περισσότερα από τα 10 (σ.σ. χιλιόμετρα)», το σχόλιο του Ανδρέα που με είδε να μαζεύω τις ανάσες μου στην πλατεία του Ποσειδωνίου.

Στην ίδια γωνία περίμεναν και τον πατέρα τους ο οποίος έτρεξε τον αγώνα των 5 χλμ. την επόμενη μέρα, με την χαρά και τον ενθουσιασμό στα ίδια υψηλά επίπεδα.

Ο Α. –ως «παλιός»- έδειξε ενδιαφέρον και για τους επαγγελματίες αθλητές που είχε γνωρίσει από πέρσι. «Μαμά, ήρθε πρώτος ο Γρηγόρης (Σουβατζόγλου);», «Μαμά, ο Δημήτρης (Κουλούρης) ΚΑΙ τρέχει ΚΑΙ κολυμπάει!». Ναι, τους  έχουμε μάθει με τα μικρά τους ονόματα…

Τους έβλεπα να μετρούν τα μετάλλια και σκεφτόμουν πόσο μεγάλο «κέρδος», πόσα οφέλη αποκόμισαν τα παιδιά από αυτή την όμορφη και "γεμάτη" εμπειρία και πως τέτοιες διοργανώσεις γίνονται οι καλύτεροι δρόμοι για να αγαπήσουν τον αθλητισμό. 

Βέβαια,  το σαββατοκύριακο δεν είχε μόνο γέλια και χαρές. Είχα και κλάματα. Την Κυριακή το μεσημέρι πρέπει να άκουσε όλο το νησί τα «ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕΕΕΕΕ!», «ΚΑΤΣΑΜΕ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΟΟΟΟΟ, ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΩΡΑΑΑΑΑ!!!».
Until next year…