Η ιδέα για την συγκεκριμένη "στήλη" μας είχε έρθει με τον Πατέρα καιρό τώρα, με αφορμή αυτά που ακούμε από τα Μικρά. Ήρθε η ώρα της υλοποίησης. Εδώ θα καταγράφονται πραγματικοί διάλογοι ανάμεσα στα μέλη της οικογένειάς μας, αλλά και σκέψεις μας κατά την διάρκεια αυτών.
Ο Ανδρέας εδώ και τρεις ημέρες ταλαιπωρείται με πόνο στο αυτί. Μετά από επίσκεψη στον γιατρό, αποφασίστηκε να ακολουθήσουμε μια συντηρητική αγωγή, με σπρέι και παυσίπονα και να μην καταφύγουμε στη δραστική λύση της αντιβίωσης.
Ο ίδιος, ωστόσο, έχει καταλάβει πλήρως την -υπέρ του- κατάσταση και δεν διστάζει να την φέρνει συχνά πυκνά στα μέτρα του. Κάποια στιγμή, το μεσημέρι, συζητάμε για το τι θα κάνουμε το τριήμερο της Αποκριάς. Τα πλάνα της οικογένειας όμως δεν τον βρίσκουν σύμφωνο, με αποτέλεσμα να βάλει τα κλάματα και -ω, τι σύμπτωση!- να μην τον πονάει μόνο το δεξί αυτί αλλά και το αριστερό!
Και ακολουθεί ο εξής διάλογος:
Ανδρέας (σπαρακτικός): Αουαουαουαουουουου! Πονάνε τα αυτάκια μουουουουου!
Εγώ: Ανδρέα μου είσαι σίγουρος ότι πονάνε και τα δύο;
-ΝΑΙ, ΣΟΥ ΛΕΩ! ΠΟΝΑΝΕ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟΟΟΟΟΟΟ!!!
-Καλά αγάπη μου. Να σου δώσω λίγο ντεπόν και θα σου περάσουν.
-(κλαίει με λυγμούς) ΠΟΝΑΝΕ ΠΟΛΥ ΤΑ ΑΥΤΑΚΙΑ ΜΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ! ΠΟΝΑΩΩΩΩΩΩ!
-(επιφυλακτική, τον παίρνω αγκαλιά): Ανδρέα μου, είσαι σίγουρος ότι πονάνε και τα δύο αυτάκια; Μέχρι πριν από λίγο πονούσε μόνο το ένα. Τώρα πονάει και το άλλο;
-(με λυγμούς συνεχίζει): ΝΑΙ, ΣΟΥ ΛΕΩ!!! ΠΟΝΑΝΕ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ!!!
-(επιφυλακτική, συνεχίζω): Αγάπη μου, μήπως κάνεις λάθος και τα μπερδεύεις; Δεν πειράζει να κάνεις λάθος, δεν είναι κακό.
-(με ακόμα περισσότερους λυγμούς): ΟΧΙ, ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ, ΜΕ ΠΟΝΑΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟΟΟΟΟΟΟΟ)
*κανονικά σε αυτό το σημείο, ο κάθενας θα σκεφτόταν: "μα είναι ηλίθια;;; δεν βλέπει ότι το παιδί πονάει;; Και ότι δεν κλαίει στα ψέματα; Τι κάθεται και επιμένει;"
-Είσαι σίγουρος, σίγουρος, σίγουρος ότι πονάνε και τα δύο λοιπόν.
-(λυγμών συνέχεια): ΝΑΙ, ΕΙΜΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ!
-Καλά αγάπη μου, έλα να πιεις λίγο ντεπόν.
-(πίνει ντεπόν, λυγμοί εξαφανίζονται) Μαμά το ένα αυτάκι πέρασε. Μόνο το άλλο πονάει τώρα.
Η μαμά ούτε μιλάει, ούτε αρχίζει τα "είδες που μου έλεγες ψέματα; το ήξερα εγώ" και τέτοια γιατί το πιθανότερο είναι να ξανάρχιζε ο πόνος στο άλλο αυτάκι.
Τουλάχιστον έμεινα με την ικανοποίηση ότι το ένστικτό μου βγήκε αληθινό. Α, και ότι έχουμε μόνο ένα πονεμένο αυτάκι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου