Πιάτο, ειδική παραγγελιά από τον Μικρό: "Μαμά, θέλω κρέας με πουρέ όπως μας φτιάχνει η κυρία Ρόζα στο σχολείο;"
-Με σάλτσα ντομάτα ή λεμόνι;
-Λεμόνι.
-Και δεν μου λες, το φτιάχνει ωραίο η κυρία Ρόζα;
-Πολύ!
(Ανεβαίνει ο βαθμός δυσκολίας...)
Όπως καταλαβαίνετε δεν θα μπορούσα να πάρω έτσι αψήφιστα την υπόθεση, καθώς η σύγκριση θα ήταν άμεση και σκληρή. Ευτυχώς, ο κριτής παρότι αυστηρός, στο τέλος όχι μόνο μου έδωσε τα εύσημα αλλά την δεύτερη μέρα που είπα να μην του σερβίρω το ίδιο φαγητό καθώς είχα έτοιμη home made πίτσα, άκουσα αυτό που δεν έχει ξανακούσει μάνα: "Τι;;; Πίτσα;;; Δεν θέλω πίτσα! Θέλω κρέας με πουρέ!".
Υλικά
750 γρ. μοσχαράκι ποντίκι, κομμένο σε μερίδες
1 κρεμμύδι ξερό, ψιλοκομμένο
2 καρότα, κομμένα σε λεπτές ροδέλες
4 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
λίγο αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1/2 ποτήρι λευκό ξηρό κρασί
1 κύβος λαχανικών
φρεσκοτριμμένο πιπέρι
2-3 φύλλα δαφνης
1/2 κουτάλι του γλυκού σπόρου κόλιανδρου, περασμένοι στο γουδί
χυμός από 2 λεμόνια
Εκτέλεση
Στεγνώνω με χαρτί και αλευρώνω τα κομμάτια του κρέατος. Σε βαθιά κατσαρόλα, ζεσταίνω καλά το λάδι και ρίχνω το κρέας. Το αφήνω να σοταριστεί για 3-4 λεπτά από την κάθε πλευρά, το βγάζω από την κατσαρόλα και το αφήνω σε ένα πιάτο.
Ρίχνω στην κατσαρόλα το κρεμμύδι, το καρότο, τον κύβο, τη δάφνη και τον κόλιανδρο και τα ανακατεύω για 2-3 λεπτά. Ξαναρίχνω το κρέας και σβήνω με το κρασί. Μετά από 2 λεπτά, συμπληρώνω με νερό, ίσα να καλυφθεί το φαγητό και μόλις αρχίσει να βράζει, χαμηλώνω τη φωτιά στο μισό, σκεπάζω και το αφήνω να μαγειρευτεί για τουλάχιστον 1 ώρα και 20'.
Ενδιάμεσα τσεκάρω αν έχει υγρά το φαγητό και αν χρειαστεί προσθέτω. Το φαγητό είναι έτοιμο μόλις δέσει η σάλτσα. Αν το κρέας είναι έτοιμο αλλά η σάλτσα είναι ακόμα αραιή, βγάλτε το καπάκι και ανεβάστε τη φωτιά για 5'. Να είστε όμως από πάνω να ανακατεύετε, για να μην "αρπάξει" από κάτω το φαγητό.
Ένα απλό πιλάφι είναι ένα ασφαλές συνοδευτικό. Όμως εγώ είπα να του βάλω από δίπλα πουρέ γλυκοπατάτας και δοκίμασα αυτόν του Μπαρμπα Στάθη. Οφείλω να ομολογήσω πως εκτός του ότι γίνεται στο λεπτό (και είναι μια μέγιστη ευκολία για το καταπιεσμένο ωράριό μου), τα παιδιά το λάτρεψαν. "Μαμά, αυτός γιατί δεν είναι άσπρος;" ρώτησε ο Μικρός.
-Είναι πιο ωραίος από άσπρο;
-Ε, ναι!
-Είναι από γλυκιά πατάτα, γι' αυτό.
-Μου αρέσουν οι γλυκέχ πατάτεχ! Πανηγύρισε από δίπλα η μικρή...
ΥΓ: Την ώρα του μαγειρέματος με βοηθούσε ο Μικρός, βάζοντας υλικά στην κατσαρόλα. "Μαμά να βάλω και φυλλαράκια;" πρότεινε.
-Τι φυλλαράκια; Δάφνη εννοείς;
-Ναι, αυτά που βάζουμε στη φακή.
-Ωραία ιδέα Ανδρέα!
(Όπως καταλάβατε, η δάφνη δεν ήταν στην αρχική συνταγή, αλλά η έμπνευση του Ανδρέα αποδείχθηκε πολύ καλή. Να τα ακούτε τα παιδιά σας...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου