Παιδικό πάρτι: η επόμενη μέρα

«Θα κάνεις πάρτι στο σπίτι;!», η ερώτηση έκρυβε περισσότερο τρόμο παρά απορία. Ναι, όχι μόνο το αποφασίσαμε, αλλά το κάναμε κιόλας. Κι όχι μία αλλά δύο φορές. Και μάλιστα μέσα σε διάστημα ενός μήνα.

Και επιβιώσαμε. Πώς;

Το πρώτο πάρτι –του Ανδρέα- έγινε μεσημέρι Κυριακής. Μιας υπέροχης, ηλιόλουστης Κυριακής που κράτησε - την περισσότερη ώρα- τα 15 πιτσιρίκια στον κήπο και το σπίτι μας ακέραιο. Μετά από αυτό, πήραμε θάρρος και αρχίσαμε αμέσως να οργανώνουμε το δεύτερο.

Οι συνθήκες στο πάρτι της Διοχάντης ήταν εντελώς διαφορετικές. Σάββατο απόγευμα –είχε ήδη βραδιάσει όταν μαζεύτηκαν οι καλεσμένοι- με βροχή και κρύο. Το υπόγειο είχε μετατραπεί σε έναν τεράστιο παιδότοπο με άπλετο χώρο και διαθέσιμα όλα τα παιχνίδια.

Εννοείται πως τα ντεσιμπέλ της φασαρίας, από τις τσιρίδες, τα ανεβοκαταβάσματα και τα –αναπόφευκτα κάποια- κλάματα ήταν σαφώς πιο ανεβασμένα από εκείνα του πρώτου πάρτι. Σε αυτό ούτε μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα, ούτε και προσπαθήσαμε. Όμως υπήρχαν κάποια σημεία, στα οποία σταθήκαμε βράχοι και όπως αποδείχθηκε μας δικαίωσαν:

-Όταν έγιναν απόπειρες να μεταφερθούν κάποια παιχνίδια από το υπόγειο στο σαλόνι, κατατροπώθηκαν εν τη γενέσει τους και έγινε σαφές ότι «κάτω είναι τα παιχνίδια, πάνω είναι το σαλόνι».

-Την ώρα του φαγητού, όλα τα παιδάκια ανέβηκαν πάνω, έφαγαν, ήπιαν, εξαφάνισαν (εννοείται) την τούρτα και έφυγαν για να συνεχίσουν το παιχνίδι τους. Ούτε μάζευα πιάτα από όλο το σπίτι, ούτε βρήκα κρυμένα, μισοφαγωμένα τυροπιτάκια κάτω από το χαλί, ούτε τούρτα στους τοίχους. Γιατί ναι, έχω ακούσει και τέτοιες ιστορίες από παιδικά πάρτι.

-Ανά διαστήματα, οι γονείς άλλαζαν «βάρδιες» ώστε να κάθονται λίγο στο υπόγειο με τα μικρά για να εξασφαλίζεται η εύρυθμη λειτουργία της γιορτής.

-Last but not least (σημειώστε το αυτό, θα σας χρειαστεί παρακάτω), τα δώρα δεν τα ανοίξαμε επί τόπου αλλά τα αφήσαμε στα δωμάτιά τους -τα οποία εννοείται παρέμειναν κλειστά.

Όλα καλά ως εδώ, αλλά μετά το πάρτι;

Οι καλεσμένοι έχουν φύγει, τα μικρά είναι ήδη στο κρεβάτι τους και στο υπόγειο επικρατεί ένας μικρός χαμός. Κυριολεκτικά μικρός αλλά και κυριολεκτικά χαμός. Γιατί όπως είναι λογικό, όοοοοοοοολα τα παιχνίδια είναι ακροβολισμένα σε όοοοοοοοολη την επιφάνεια του υπογείου.

Εννοείται πως δεν υπήρχε περίπτωση να τα αφήσω έτσι και αρχίζω αμέσως να μαζεύω. Μετά από 15λεπά μαζέματος, συνειδητοποιώ ότι δεν έχω μαζέψει τίποτα! Είναι η στιγμή που αρχίζω να σκέφτομαι αυτό που σκέφτεται κάθε γονιός που έχει βρεθεί στη θέση μου: «Δεν υπάρχει περίπτωση να ξανακάνω πάρτι» και τέτοια. Με παίρνει χαμπάρι και ο Πατέρας και ξεκινά –δικαίως- τον εξάψαλμο: «Είσαι ΤΡΕΛΗ; Θα κάτσεις βραδιάτικα να μαζέψεις;» και άλλα παρόμοια. Τα παράτησα.

Προσπαθούσα να σκεφτώ τι θα έλεγα στα μικρά την επόμενη μέρα. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε ήταν να τους πω πως το αποψινό δεν θα επαναληφθεί γιατί δεν γίνεται στο τέλος να μαζεύω τα ασυμμάζευτα και εκείνα να μην κάνουν τίποτα.

Και ξαφνικά μίλησε η λογική: τα μικρά μας (θυμίζω ηλικίας 5 και 3 ετών) δεν μάζεψαν τίποτα γιατί απλώς ήταν αδύνατο να τακτοποιήσουν τα πράγματά τους στις 11 το βράδυ και μετά από μια τόσο έντονη μέρα; Επίσης δεν τους είπε κανένας να το κάνουν. Οπότε; Θα τα τακτοποιήσουν την επόμενη μέρα που θα είναι ξεκούραστα!

Και πράγματι, την επόμενη μέρα που ξύπνησαν (εννοείται μες την καλή χαρά) με ρώτησαν «μαμά, μπορούμε να ανοίξουμε τα δώρα;» (Θυμάστε τι σας έλεγα λίγο πριν ε;). Η απάντησή μου ήταν: «Φυσικά, αλλά πρώτα θα μαζέψετε τα παιχνίδια σας από το υπόγειο και μάλιστα αν θέλετε θα σας βοηθήσω κι εγώ!».

Μέσα σε μία ώρα, το υπόγειο είχε γίνει καινούργιο και η αυτοπεποίθησή τους είχε εκτοξευθεί στα ζενίθ από τα κομπλιμέντα που έλαβαν χάρη στην τέλεια δουλειά τους. Άνοιξαν και τα δώρα, ολοκληρώθηκε η ευτυχία τους.

«Ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα», μου λέει ο Πατέρας συνωμοτικά… «Και του χρόνου» του απαντάω.