Το σουκού των άθλων στο Spetsathlon

Η συμμετοχή μας (του Πατέρα και εμού) στο επετειακό Spetsathlon ήταν καθαρά θέμα καλού timing. Πριν από 10 μέρες, βρισκόμαστε στη Σιένα. Συγκεκριμένα είναι απόγευμα, έχουμε αράξει στο μπαλκόνι ενός ροκ (!) μπαρ και με θέα την πανέμορφη πλατεία της πόλης, απολαμβάνω –ήδη- το δεύτερο τζιν τόνικ.

Σε αυτή την χαλαρή ατμόσφαιρα, ακούω το τηλέφωνό μου να χτυπάει. Ήταν η φίλη μας Μαρίνα Κουταρέλλη, πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής του Spetsathlon: «Θα έρθετε έτσι; (πριν προλάβω να απαντήσω, συνεχίζει) Θα σας συμπεριλάβω και στα αγωνίσματα!».

Το αλκοόλ και η θέα είχαν κάμψει τις όποιες αμφιβολίες-φοβίες μου, οπότε είπα εύκολα το ναι: «ΟΚ, εγώ θα κάνω το ποδήλατο, ο Πατέρας το τρέξιμο, αλλά δεν έχουμε κολυμβητή!». Αυτό για την Μαρίνα ήταν υπόθεση πιο εύκολη και από τα πλασέ του Μέσι σε κενή εστία. Δύο λεπτά αργότερα, ξαναπαίρνει και μου ανακοινώνει: «Λοιπόν σου βρήκα κολυμβητή: Τον Δρυμωνάκο!». Ναι, τον γνωστό πρωταθλητή Ευρώπης!

Ε, και κάπου εκεί άρχιζαν να με ζώνουν τα φίδια του πιθανού εξευτελισμού, καθώς σκεφτόμουν ότι ο Δρυμωνάκος θα τερμάτιζε πρώτος και εγώ θα τερμάτιζα πρώτη… από το τέλος! Αλλά πλέον ήταν
αργά. Δεσμευτήκαμε και δεν το παίρναμε πίσω. Πετάλι και ό,τι γίνει.

Φτάνοντας στις Σπέτσες, η Μαρίνα με ενημέρωσε ότι τελικά δεν θα έχουμε τον Δρυμωνάκο συμπαίκτη, αλλά τον Δημήτρη Κουλούρη, μέλος της Ολυμπιακής ομάδας του Ρίο! Το άγχος για πιθανό ρεζίλεμα όλο και μεγάλωνε και για να καταλάβετε τον λόγο αρκεί να πω ότι την τελευταία φορά που έκανα ποδήλατο, ο Ντέμης ήταν ακόμα πρόεδρος στην ΑΕΚ…

Ως σοβαρή αθλήτρια ωστόσο, έδωσα το παρών στην ενημέρωση του αγώνα, μια μέρα πριν. Εκεί έμαθα ότι το «κολλητήρι» (δεν είναι μόνο ο γιος του Καραγκιόζη αλλά) συμβαίνει όταν ένας ποδηλάτης πλησιάζει σε απαγορευτική απόσταση κάποιον άλλον, οι «τάπες» (όχι αυτές των ποδοσφαιρικών παπουτσιών –ο Θεός με φύλαξε και δεν το πέταξα-) βρίσκονται στο τιμόνι του ποδηλάτου και άλλα τέτοια.

Το βράδυ του Σαββάτου –κι ενώ βρισκόμουν στα πρόθυρα της παραίτησης, φοβούμενη πως θα πετύχω αρνητικό ρεκόρ αγώνα- ήρθε ο Δήμος Μπ. (φίλος, συνάδελφος και συναθλητής) και χωρίς να του πω τίποτα άρχισε το coaching: «Σίγουρα το ‘χεις! Εδώ το έβγαλα εγώ σήμερα που είχα να κάνω ποδήλατο από το λύκειο!» και άλλα τέτοια μεταξύ των οποίων και μια μίνι χαρτογράφηση της διαδρομής. Κάπου εκεί, η αναπτέρωση του ηθικού μου ξεκίνησε, αλλά ολοκληρώθηκε όταν γνώρισα το τρίτο μέλος της ομάδας μας, Δημήτρη Κουλούρη. Ένα παιδί όλο χαμόγελο, γεμάτο θετική ενέργεια που μας την μετέδωσε από την πρώτη στιγμή. «Κάνε καλό χρόνο, μην μας ξευτιλίσεις!» είχα το θράσος να του πω…

photo credit Nikos Karanikolas

Για τον αγώνα της Κυριακής θα μπορούσα να γράψω περισσότερες λέξεις και από τα 25.000 μέτρα που διένυσα με το ποδήλατο. Θα αρκεστώ σε λιγότερες, σημειώνοντας τα κυριότερα σημεία:

-Στο γεγονός ότι ο Δημήτρης τερμάτισε με ρεκόρ διαδρομής, πρώτος και με διαφορά 3’ από τον επόμενο. Έτσι είχα την ευκαιρία να ξεκινήσω πρώτη, να έχω ιδιωτική συνοδεία από αστυνομικό με μηχανή (χλιδές, όχι αστεία!) και φυσικά να αποθεωθώ από το κοινό! Αυτά για κανα χιλιόμετρο, μέχρι να αρχίσουν οι προσπεράσεις… Όπως και να έχει όμως, έζησα (και απόλαυσα) τη στιγμή μου!

Ο MVP μας, Δημήτρης Κουλούρης 

- Βρέθηκα ανάμεσα σε πολλούς επαγγελματίες, αλλά και ερασιτέχνες (που θα μπορούσαν να είναι επαγγελματίες) τριαθλητές και πήρα λίγο από την αύρα τους. Υπήρχαν δε, και εκείνοι που προσπερνώντας με ενθάρρυναν και με επιβράβευαν για τη συμμετοχή μου! 

-Να σημειώσω ότι ήμουν η μοναδική που πατούσα φρένο στις κατηφόρες, φοβούμενη μη φάω τα μούτρα μου και καταλήξω σε κανα θάμνο -στην καλύτερη, ή στον γκρεμό στη χειρότερη-, καθώς βασικός στόχος του αγώνα μου ήταν να τερματίσω πάνω στο ποδήλατο, με όλα τα μέλη μου στη θέση τους.  

-Η παραπάνω σκέψη έγινε ακόμα πιο έντονη, όταν 4 χιλιόμετρα πριν το τέλος, είδα έναν ποδηλάτη, τραυματισμένο, στην άκρη του δρόμου, με αρκετές εκδορές και τον ώμο βγαλμένο. Φυσικά σταμάτησα να τον ρωτήσω αν θέλει βοήθεια και να του δώσω λίγο νερό. Αφού με διαβεβαίωσε πως έρχεται βοήθεια, συνέχισα με ένα μικρό γκρίζο συννεφάκι στο μυαλό μου: φαντάστηκα πόσο δύσκολο είναι να σου στερεί τον τερματισμό μια άτυχη στιγμή. 

-Η διαδρομή του ποδηλάτου είναι ουσιαστικά ο γύρος των Σπετσών, κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ και σίγουρα θα ξανακάνω με ή χωρίς χρονομέτρηση. Είναι μία απολαυστική βόλτα με συνεχή εναλλαγή πανέμορφων εικόνων.

-Αυτό το σαββατοκύριακο κατάλαβα την ιδιαιτερότητα της συγκεκριμένης διοργάνωσης Spetsathlon. Από τη μία είναι οι τριαθλητές (μιλώ για εκείνους που βγάζουν και τα τρία αθλήματα), μια ειδική κατηγορία, μια φυλή μόνοι τους, η οποία κέρδισε τον σεβασμό μου. Κολύμπι (750 μ.), ποδήλατο (25χλμ.) και τρέξιμο (5χλμ) στο απλό και κολύμπι (1500μ.), ποδήλατο (50χλμ.) και τρέξιμο (10χλμ) -στο Endurance- όλα από έναν;  Μου φαντάζει πιο δύσκολο και από το να πάρει η ΑΕΚ το
Champions League...

Και από την άλλη, το τρίαθλο ως σκυταλοδρομία είναι ο τέλειος αγώνα να νιώσεις τον συναθλητή σου ως μέρος του δικού σου αγώνα και γίνεις μέρος του δικού του. Να σου δώσει τη σκυτάλη, να τρέξεις, να συμβάλλεις, να παραδώσεις, να πανηγυρίσεις μαζί του.

Οι θριαμβευτές!

Και του χρόνου!