Εσύ νευριάζεις ποτέ;

Λίγο μετά το καθιερωμένο μας πια μάθημα baby swimming, βρισκόμαστε με την -νυσταγμένη/κουρασμένη/πεινασμένη- Μικρή στα αποδυτήρια του κολυμβητηρίου.  Εννοείται πως το πλύσιμο-ντύσιμο δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, καθώς όπως είναι λογικό θέλει –άμεσα κιόλας- να ικανοποιηθούν όλες τις οι ανάγκες.

Εγώ, σαν να μην ακούω την γκρίνια της, παλεύω να της φορέσω το κολάν (τι το θελα; Δεν μου έκανε ένα φορεματάκι;) την ώρα που εκείνη χτυπιέται στον πάγκο πιο γρήγορα και από τσιπούρα στο καΐκι. Ταυτόχρονα προσπαθώ να της αποσπάσω προσοχή «Α, κοίτα ένα φως, πωωωω πεταλούδα, αααα ένα παπούτσι!» με παταγώδη αποτυχία. Περιέργως, δεν χάνω ούτε το κουράγιο, ούτε την υπομονή μου και συνεχίζω ακάθεκτη.

«Νευριάζεις ποτέ;» με ρωτά –με έναν μικρό δισταγμό- μια μαμά από τον διπλανό πάγκο που βρίσκεται σε μια παρεμφερή κατάσταση πάλης.

-Πλάκα μου κάνεις;! Εννοείται! Γιατί; Σου φαίνομαι για τον Δαλάι Λάμα; Την απαντάω.

-Εντάξει, απλώς ήθελα να το ακούσω. Να ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη. 

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι την παραπάνω ατάκα, την έχω σκεφτεί άπειρες φορές. «Είμαι η μόνη που νευριάζω με τα παιδιά μου; Είμαι η μόνη που τους φωνάζω; Είμαι η μόνη που θεωρώ ότι η εγκυμοσύνη –ειδικά η δεύτερη- ΟΧΙ δεν είναι η πιο φωτεινή-γλυκιά-μοναδική εμπειρία που μπορεί να βιώσει μια γυναίκα; Είμαι η μόνη που (πλέον) δεν νιώθει τύψεις όταν φεύγει από το σπίτι χωρίς τα παιδιά; Είμαι η μόνη που αναπολεί τις παλιές, καλές εποχές που ρίζωνα στην ξαπλώστρα και σηκωνόμουν μόνο όταν έπεφτε ο ήλιος; Η μόνη που…».

Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω και πολλά περισσότερα είναι: «Φυσικά και δεν είσαι η μόνη!». Ό,τι έχω σκεφτεί και έχω τολμήσει να εκμυστηρευτώ σε άλλες συν-μαμάδες αλλά και μπαμπάδες, είναι κοινή εμπειρία. Γιατί μπορεί κάθε παιδί να είναι μοναδικό, –αποδεδειγμένα πλέον όμως - όλα τους κάνουν και λένε τα ίδια. Και αυτό ίσως εξηγεί τον λόγο για τον οποίο κι εμείς οι μάνες κάνουμε και λέμε τα ίδια…

Γι’ αυτό καλό θα ήταν να μιλάμε μεταξύ μας, να κάνουμε μικρά και μεγάλα group therapy, να βλέπουμε ότι δεν είμαστε οι μόνοι που περνάμε τις –τελικά κοινές- δυσκολίες στο μεγάλωμα των παιδιών μας. 

Έτσι, μειώνεται ή τουλάχιστον εξομαλύνεται το άγχος και οι τύψεις που μοιραία προκαλούνται ενώ συγχρόνως εντασσόμαστε σε μια ομάδα με κοινές ανησυχίες.

Επίσης όταν βρισκόμαστε με «συναδέλφους» μπορούμε πολύ πιο εύκολα να μοιραστούμε όλες αυτές τις υπέροχες στιγμές, τις φωτογραφίες, τα «σήμερα είπε Πίλα και εννοούσε καρέκλα!», τα «χθες βγάλαμε κι άλλο δόντι», τα «το καλοκαίρι κολυμπήσαμε χωρίς τουβλάκια» και να βρούμε κοινό που ενδιαφέρεται να τα ακούσει. 

Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, οι –χωρίς παιδιά- φίλοι μας  αγαπούν, αλλά όχι και τόσο…