Μην ξεχνάς την πρώτη φορά

Η φωτό δανεική από το Milestone Baby Card

"Επειδή μας έχει φάει ο έρωτας και ξεχνάμε, κράτα σημειώσεις", έγραφε το post-it της Νανάς που συνόδευε το δώρο-ατζέντα για τα γενέθλιά μου πριν από 3 χρόνια. Κράτησα και το post και το δώρο και την συμβουλή της.
Μεγαλώνοντας τον Μικρό κατακλύζομαι συνεχώς από εικόνες, λόγια και πράξεις που θα ήθελα να κλειδώσω για πάντα στο μυαλό μου. Απλώς αδύνατο. Κάθε μέρα έρχονται άλλα πιο δυνατά, πιο σημαντικά, πιο μεγάλα. Ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνονται με την γυαλάδα του καινούργιου.
Ετσι αποφάσισα να εφαρμόσω την συμβουλή της Νανάς και εδώ, σημειώνοντας όλες "τις πρώτες φορές" και δημιουργώντας μία νέα στήλη στο mummylovesfoodball.


Μέχρι στιγμής λοιπόν η πρώτη φορά που

-βγήκαμε βόλτα (η έξοδος από το μαιευτήριο δεν μετράει) ήταν 20 ημερών. Πήγαμε μέχρι τον κρεοπώλη για να πάρω κιμά. Εκείνος κοιμόταν σε όλη την διαδρομή.

-μου χαμογέλασε ήταν (ακριβώς) ενός μήνα. Τον κρατούσα στα χέρια μου, του μιλούσα (γιατί δεν θυμάμαι τί του έλεγα;) και -μπαμ!- μου σκάει ένα χαμόγελο. Τα έχασα, δεν ήμουν σίγουρη γι αυτό που είχα δει και το πρώτο που σκέφτηκα ήταν "Εντάξει Ζαφειράτου, τα έχεις παίξει τελείως". Ωσπου μετά από λίγη ώρα ήρθε ο παιδίατρος (ήταν προγραμματισμένο το ραντεβού, δεν τον κάλεσα επειδή χαμογέλασε το μωρο!) και μου είπε πως από εδώ και στο εξής θα αρχίσει να μοιράζει χαμόγελα και νάζια.

-επισκέφθηκε ένα καλό εστιατόριο ήταν 45 ημερών. Βράδυ παραμονής Πρωτοχρονιάς είχαμε κλείσει τραπέζι στο Fuga. Υπήρχε η σκέψη να τον αφήσουμε στη γιαγιά αλλά δεν μου πολυάρεσε το ενδεχόμενο να μην είμαστε μαζί του στην πρώτη του αλλαγή χρόνου. Προς τιμήν του εστιατορίου δεν μας έφεραν καμία αντίρρηση. Αντίθετα μας έβαλαν σε τραπέζι υπεράνετο τόσο για εμάς όσο και για το καρότσι. Εμείς απολαύσαμε ένα υπέροχο δείπνο και ο Μικρός έναν υπέροχο ύπνο...

-κοιμήθηκε στο δωμάτιό του βράδυ, ήταν τριών μηνών. Πηγαίνοντας για ύπνο, είδα το κουνάκι δίπλα μου άδειο, γύρισα και είπα στον Πατέρα με περίλυπο ύφος: "Το διώξαμε το κακόμοιρο...". (Ηταν από τα πιο σοφά πράγματα που έχουμε κάνει έως τώρα. Από την πρώτη κιόλας νύχτα, κοιμόταν πιο ήσυχο και περισσότερες ώρες αφού δεν το ενοχλούσαμε και δεν μας καταλάβαινε)

-έπεσε από τον καναπέ, ήταν 4 μηνών. Τον είχα αφήσει να πιω λίγο νερό στην κουζίνα. Εκείνη την ημέρα ανακαλύψαμε και οι δύο πως είχε τη δύναμη πλέον να φέρνει βόλτες. Θυμάμαι πως άκουσα ένα γδούπο και μετά από δύο δευτερόλεπτα το κλάμα του. Τον βρήκα μπρούμυτα (όπως πέφτουν τα γατιά ευτυχώς). Δεν είχε χτυπήσει, μόνο τρόμαξε. Όχι περισσότερο από εμένα πάντως...

-τον αφήσαμε στη γιαγιά για 3 ολόκληρες μέρες ήταν 6 μηνών. Το σκάσαμε με τον Πατέρα για ένα τριήμερο στη Ρώμη. Καθ´ όλη τη διάρκεια της εκδρομής κοιτούσαμε τα καροτσάκια των άλλων και αναρωτιόμασταν: "αραγε τι θα κάνει μόλις μας δει;". Η απάντηση ήταν "απολύτως τίποτα"! Μας αγνοούσε παντελώς μέχρι την επόμενη μέρα όπου προφανώς είπε να δώσει τόπο στην οργή και να μας συγχωρήσει που δεν τον πήραμε μαζί μας.

-έφαγε σοκολάτα ήταν 12 μηνών, στα γενέθλιά του. Τούρτα σοκολάτα, από τα χεράκια του παππου και να μην δοκίμαζε το παιδί; Ούτε γι' αστείο. Κι ενώ περίμενα πως θα κάνει σαν τρελός, εκείνος είχε ξαπλώσει πάνω μου σαν Ρωμαίος αυτοκράτορας και απολάμβανε τις κουταλιές.

-διέσχισε το δωμάτιο περπατώντας ήταν πριν από 3 εβδομάδες. Ημασταν στο σπίτι του κατά 2 μήνες μεγαλύτερού του φίλο Μάνου και παίζανε. Κάποια στιγμή πιάνω τον Μάνο αγκαλιά και λέω στον Μικρό: "Κοίτα έχω άλλο αγοράκι εγώ". Ήρθε βολίδα στην αγκαλιά μου. Αντρες...

-ανέβασε πυρετό ήταν χθες. Γυρίσαμε από την βόλτα μας στο Κολωνάκι με λίγη γκρίνια και άρνηση να φάει το μπισκότο του (ένδειξη πως κάτι σοβαρό συμβαίνει). Μου φάνηκε ζεστός και έκανα ο,τι μου έκανε η μαμά μου, ακούμπησα τα χείλη μου στο μέτωπό του και το κατάλαβα. Είχε 37,8. Του έδωσα λίγο παυσίπονο σε σιρόπι και μετά από λίγο όλα ήταν μια χαρα.

Έπεται συνέχεια...