Οι τύψεις της μάνας

Το σιτσάκι απολύτως εύστοχο και δανεικό από το parade.com/cartoon

«Τι νιώθεις τώρα που είσαι μάνα;», είναι η πιο συχνή ερώτηση που ακούω από φίλους και γνωστούς. «Τύψεις!» απαντάω  με ηρεμία (πλέον). Αρχικά πίστευα πως η παράνοια όχι μόνο μου χτύπησε την πόρτα, αλλά την άνοιξα, την υποδέχθηκα με ανοιχτές αγκάλες και την έβαλα να στρογγυλοκαθίσει στον καναπέ. Ώσπου βρήκα το θάρρος και ρώτησα κι άλλες μανάδες «νιώθετε κι εσείς τύψεις;»
 -Εννοείται!!! Ήταν η απάντηση χωρίς να χρειαστεί διευκρίνιση για ποιο πράγμα μας κυνηγούν οι Ερινύες.
Για όσες λοιπόν δεν έχετε γνωρίσει ακόμα την μητρότητα και για όσους δεν θα την γνωρίσετε ποτέ (για την πατρότητα δεν γνωρίζω το project) και αναρωτιέστε, θα αναφέρω μερικούς λόγους εξαιτίας των οποίων ακούω μια φωνούλα μέσα μου να μου λέει «τώρα, είσαι εσύ καλή μάνα;»

Από τους πρώτους μήνες ένιωθα τύψεις επειδή (σε παρένθεση είναι η φωνούλα που λέγαμε):

-Θήλαζα πολύ τον Μικρό (να δεις θα συνηθίσει και δεν θα ξεκολλάει μετά)

-Δεν θήλαζα πολύ τον Μικρό (να δεις μετά δεν θα καταλαβαίνει ότι εγώ είμαι η μάνα του)

Και τότε και τώρα ένιωθα και νιώθω τύψεις επειδή:

-Τον αφήνω να κοιμηθεί πολύ το μεσημέρι (τον κακομοίρη, τον έχω εκεί παρατημένο και κάθομαι και μαγειρεύω η γαϊδούρα)

-Δεν τον αφήνω να κοιμηθεί πολύ το μεσημέρι (τον κακομοίρη, τον ταλαιπωρώ και τον κουράζω)

-Παίζω μαζί του και του μιλάω συνέχεια (τον έχω ζαλίσει, θα με σιχτιρίσει στο τέλος)

-Δεν παίζω μαζί του και τον αφήνω ήσυχο να παίζει στο πάρκο (τώρα είναι σωστό αυτό; Θα νιώθει μόνος!)

-Τον βγάζω βόλτα (Μήπως τον ταλαιπωρώ και τον κουράζω;)

-Δεν τον βγάζω βόλτα (Το έρημο το βρέφος, όλο κλεισμένο στο σπίτι είναι)

-Τον αφήνουμε κάποια βράδια στο σπίτι -όπου κοιμάται σερί μέχρι το πρωί- για να βγούμε καμιά βόλτα με τον Πατέρα (το κακόμοιρο, το βάζουμε για ύπνο κι εμείς γυρνάμε από δω κι από κει)

-Τον παίρνουμε μαζί μας στις βόλτες (τώρα είναι σωστό να μην είναι στο κρεβάτι του τέτοια ώρα;)

-Του δίνω κουλούρι Θεσσαλονίκης στο αυτοκίνητο (μήπως το στουμπώνω το παιδί;)

-Δεν του δίνω κουλούρι Θεσσαλονίκης (αφού του αρέσει! Και σαμπώς το τρώει όλο; Ένα κομματάκι του δίνω)

-Κάποιες μέρες αντί για το φαγητό του, τρώει ό,τι κι εμείς, που σημαίνει μακαρόνια με κιμά, σπανακόριζο, κοτόπουλο με πράσα κλπ. (μήπως δεν παίρνει τις σωστές βιταμίνες;)

-Κάποιες άλλες τρώει μόνο από το φαγητό του (θα έχει βαρεθεί τόσο καιρό τα ίδια φαγητά το παιδί)

Πότε δεν νιώθω τύψεις κι ενοχές; Όταν μου ξεκαρδίζεται στα γέλια καθώς του κρύβομαι και του κάνω «τσα!» (καλέ μήπως δεν κάνει να το τρομάζω το παιδί;)…