Μια ταλιάτα για δύο

Το Whispers of Wine είναι σαν ένα απλό μαύρο φόρεμα που φοριέται το ίδιο εύκολα σε διαφορετικές περιστάσεις. Για να μην σας μπερδεύω όμως με τα κοριτσίστικα και για να καταλαβαινόμαστε καλύτερα θα έλεγα σαν τον Γιάννη Μανιάτη: κατάλληλος για πολλές περιπτώσεις. Θα παίξει δεξί μπακ, αλλά αν τον βάλεις στα χαφ πάλι θα κάνει την δουλειά του, θα τρέξει, και ενδεχομένως να σκοράρει κιόλας.
Ετσι και το συγκεκριμένο μαγαζί του Αμαρουσίου.
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια που το επισκέπτομαι έχω βρεθεί εκεί με επίσημο ένδυμα μια Παρασκευή βράδυ, με πιο casual εμφάνιση μια Τρίτη βράδυ που δεν είχε Champions League, μια Δευτέρα με τις φόρμες μετά το γυμναστήριο. Έχω πάει με φίλους, με την οικογένεια, σε επαγγελματικά και μη τραπέζια. Κάθε φορά πηγαίνω σκεπτόμενη: "Να πάρω τα ζυμαρικά με την σάλτσα από φρέσκα λαχανικά, το κοτόπουλο με το χαλούμι, το μοσχάρι με την γλυκιά σάλτσα και τις baby πατάτες ή το ριζότο με τα πορτσίνι;" Και κάθε φορά σκάει ένα καινούργιο πιάτο που παραμερίζει τις επιλογές προηγούμενων επισκέψεων.
"Πάμε για ένα κρασάκι στο Whispers;" ήταν η ετικέτα της χθεσινής εξόδου. Γιατί μπορείς να πας απλώς και για ένα ποτήρι κρασί με μία ποικιλία από τυριά, αλλαντικά ή finger food, καθισμένος στα stands με πιο ιταλική ατμόσφαιρα.
Για κάτι τέτοιο ξεκινήσαμε κι εγώ με τον Πατέρα αλλά με το Ήδυσμα Δρυός Merlot (Κτήμα Τέχνη Οίνου) που ανοίξαμε, ε, πιο πολύ ταίριαζε μια ταλιάτα, πώς να το κάνουμε. Ήρθε το πιάτο και μπήκε ανάμεσα στα δύο ποτήρια. Μια ταλιάτα, σωστά κομμένη, άριστα ψημμένη συνοδευόμενη από λίγη πράσινη σαλάτα διακριτικά και όσο πρέπει αρτισμένη. Αμέσως ήρθαν δύο μπολάκια από διαφορετικά χοντρά αλάτια και ένα με μοσχομυριστό ελαιόλαδο.
Ένα κομμάτι κρέατος που δοκίμασα με λάδι ήταν υπέροχο, παρ´ όλα αυτά αρκέστηκα στα υπόλοιπα με ένα ελαφρύ πασπάλισμα αλατιού. Άψογο...
Για κλείσιμο ήρθε (και πάλι στη μέση) μια βελούδινη μους πραλίνας φουντουκιού, από τις πιο καλές που έχω δοκιμάσει τελευταία κι ας μην είμαι η πιο μεγάλη φαν του είδους. Αρχίσαμε να προτείνουμε με τον Πατέρα τί αλλο θα της ταίριαζε. Ναι, λίγο σιρόπι καραμέλας θα έδινε ένταση, ή λίγο κακάο, μήπως λίγη κανέλα ή κάποιο άλλο μπαχαρικό; Τελικά καταλήξαμε: σκέτη ήταν μια χαρά.
Ας απολαμβάνουμε και καμιά φορά τα πράγματα στην πιο απλή μορφή τους... Μοιρασμένα στη μέση.