Ιστορίες ζαχαροπλαστικής τρέλας

-Τα μελομακάρονα είναι γεμιστά με καρύδι;
-Μάλιστα
-Ολα;
-Οχι μόνο τα θηλυκά! (χαμένη ατάκα, κρατήθηκα εκείνη
την φορά...)

Κάθε τέτοια εποχή θυμάμαι τα Χριστούγεννα που περνούσα εργαζόμενη στο οικογενειακό μας ζαχαροπλαστείο. Από την ηλικία των 12 ετών, σαν παιχνίδι στην αρχή, σαν βοήθεια στους δικούς μου μετά και σαν κύρια απασχόληση για πέντε συναπτά έτη, το φτιάξιμο ενός κουτιού, η τοποθέτηση των γλυκών και το πακετάρισμά τους είχαν γίνει ενέργειες που τις έκανα με κλειστά μάτια.
Ωστόσο οι ημέρες των χριστουγεννιάτικων εορτών είχαν κάτι το ξεχωριστό. Όχι δεν αναφέρομαι στο πνεύμα των ημερών όπου όλοι έχουν μια ευχάριστη διάθεση προσφοράς και άλλες τέτοιες αηδίες. Αναφέρομαι στον σεληνιασμό των πελατών οι οποίοι έρχονταν στο μαγαζί. ΟΚ, στην αρχή λες "πελάτης είναι , ας φερθώ με την πρέπουσα ευγένεια". Ε, από ένα σημείο και μετά, απλώς δεν το λες.
 Και λες άλλα...

Στην οικογένειά μου χαρακτηριζόμαστε από ένα αιχμηρό χιούμορ το οποίο δεν διστάζουμε να χρησιμοποιούμε στις καθημερινές μας συναλλαγές με τον κόσμο. Ιδού μερικοί (αληθινοί) διάλογοι που έχουν ακουστεί στο ζαχαροπλαστείο μας τις άγιες αυτές ημέρες.
(Σ.σ.: για να μην μας περάσετε για τίποτα άξεστους και είρωνες, να σημειώσω ότι τα παρακάτω έχουν επωθεί μετά από χρόνια ιώβειας υπομονής και κουφών ερωτήσεων)

Πελάτισσα: Είναι φρέσκα τα γλυκά σας;
Μπαμπάς: Οχι κυρία μου. Αν ήταν φρέσκα θα τα τρώγαμε εμείς.
(σ.σ. αλήθεια γιατί ρωτάνε αν είναι φρέσκα; Υπάρχει περίπτωση να απαντήσει κανείς «Οχι δεν είναι φρέσκα, αλλά και ένα μήνα που τα έχω εδώ δεν βλέπω να έχουν πάθει τίποτα!»)

Πελάτισσα: Εχετε τσουρέκια;
Αδερφός μου: Βεβαίως, ορίστε.
Πελάτισσα: Γιατί δεν είναι τυλιγμένα;
Αδερφός μου: Γιατί τα βγάλαμε το πρωί και τα αφήσαμε να κρυώσουν πρώτα. Αν τα τυλίξεις ζεστά θα χαλάσουν.
Πελάτισσα: Πιο φρέσκα δεν έχετε;
Αδερφός μου: Βεβαίως! Το αλεύρι μέσα!

Πελάτισσα: Είναι ωραία τα γλυκά σας;
Εγώ: Έτσι λένε αυτοί που τα δοκιμάζουν.
Πελάτισσα: Παχαίνουν πολύ;
Εγώ: Καθόλου!
Πελάτισσα: Αλήθεια;;;!!!
Εγώ: Βεβαίως. Τα γλυκά μας δεν παχαίνουν καθόλου. Αυτοί όμως που τα τρώνε όλο και κάτι θα παίρνουν.
(σ.σ. εντάξει λίγο σεφερλίδικο το παραδέχομαι, αλλά το ζητούσε ο οργανισμός της...)

Πελάτης: Έχετε τούρτες;
Αδερφός μου: Ορίστε (του δείχνει το ψυγείου με τουλάχιστον 12 τούρτες)
Πελάτης: Μόνο αυτές έχετε;
Αδερφός μου: Θέλετε να αγοράσετε περισσότερες;
(σ.σ. τελικά πήρε μόνο μία)

Πελάτισσα αρχίζει να ζουπάει ένα ένα τα τσουρέκια (αλήθεια, μην το κάνετε ποτέ αυτό, σας παρακαλώ)
Μπαμπάς μου: Αν ψάχνετε το τσουρέκι με την σφυρίχτρα είναι στο απέναντι ράφι!
(σ.σ. από το ύφος της καταλάβαμε πως πίστεψε ότι τα τσουρέκια στο ράφι είχαν πράγματι σφυρίχτρες!)

Για να έχει το κείμενο και καμιά χρηστική πληροφορία, αναφέρομαι στο ζαχαροπλαστείο Chocolat (Βεϊκου 32, Γαλάτσι τηλ 210-2133414). Οχι επειδή φτιάχνει τα γλυκά ο μπαμπάς μου, αλλά έχει τα πιο ωραία μελομακάρονα (αυτά με την σοκολάτα είναι τρελή αμαρτία), τους πιο ευωδιαστούς κουραμπιέδες (εγώ τους προτιμώ χωρίς αχνή, μαζί με τον καφέ είναι ο τέλειος συνδυαμός), τις πιο αφράτες βασιλόπιτες σε κέικ και τσουρέκι (κατά παράδοση μετά την πρωτοχρονιά για 5-6 συνεχόμενες ημέρες το πρωινό μου είναι φέτες τσουρεκιού περασμένες στην τοστιέρα και γάλα, μέχρι να τελειώσει η πίτα, δεν έχω καλύτερο!).

Καλές γιορτές να έχουμε και του χρόνου όλα πιο φωτεινά!