Ωδή στην τηγανητή πατάτα

Ενα κομμάτι «τούρτα» από τηγανητές πατάτες και αβγά μάτια.
Αξίζει να επισκεφθείς το Base Grill μόνο γι' αυτό (λέμε τώρα...) 

Η πιο λατρεμένη «αμαρτία» (που να τρώγεται σε πιάτο) είναι οι τηγανητές πατάτες και αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στους φαν του είδους που ξέρω ότι θα με καταλάβουν.
Καλά τα μακαρόνια, καλά τα κεφτεδάκια αλλά σαν τις τηγανητές πατάτες δεν έχει. Τέλος. Και οφείλω να ομολογήσω πως τις έχω ευχαριστηθεί σε πολλά μέρη. Οι Best of the Best ήταν πριν από δύο χρόνια στο χωριό Καλλικράτης της Κρήτης, στα Σφακιά. Αν βρεθείτε προς τα εκεί, ρωτήστε ποιο καφενείο έχει η Αραιώ, καθίστε και ζητήστε μια πιατέλα τηγανητές πατάτες. Εκεί έφαγα τις πιο αληθινές και νόστιμες πατάτες της ζωής μου.

Αλλά και φέτος το καλοκαίρι δεν είχα παράπονο. Δεν υπήρχε ταβέρνα, εστιατόριο, ταβερνείο και καφενές σε Νάξο και Πάρο που να μην φάγαμε (σε καθημερινή βάση) νόστιμες, φρέσκες, κομμένες στο χέρι χρυσοτηγανισμένες πατατούλες. Η απόλαυση συνεχίζεται και στας Αθήνας σε διάφορα μαγαζιά με πολλούς τρόπους: Στο Καϊνάρι (Ξηρομέρου 20, Αμπελόκηποι) τραγανά μακρόστενα πατατάκια χωρίς ίχνος λαδίλας, στο Think beer (Μεγάλου Αλεξάνδρου 63 (πεζόδρομος), Περιστέρι) ροδέλες πατάτας, λίγο πιο χοντροκομμένες απο τσιπς για να απολαμβάνεις την πεντανόστιμη σάρκα τους. Στο Base Grill (Κωνσταντινουπόλεως 64, Περιστέρι) πατάτες περασμένες στον τρίφτη και τηγανισμένες σαν στρογγυλή πίτα, με 4-5 αβγά μάτια από πάνω για να συμπληρωθεί η "γουρουνιά". Και φυσικά την πατάτα-προσκύνημα στο Vezene (Βρασίδα 11, Χίλτον) με τριμμένη παρμεζάνα και λάδι λευκής τρούφας (ένα αστέρι Michelin από εμένα παρακαλώ). Και η λίστα συνεχίζεται...
Σε γενικές γραμμές η φρέσκια τηγανητή πατάτα ξαναγυρίζει για να αντικαταστήσει ό,τι ετοιματζίδικο και κατεψυγμένο είχαμε σερβιριστεί από πολλούς τα τελευταία χρόνια.
Πρόσφατα βρέθηκα στο νεοεισερχόμενο στην αγορά Sq food and coffe bar, στο κέντρο της Αθήνας. Ωραίο μαγαζί, ψηλοτάβανο, αισιόδοξο και με ατμόσφαιρα αρκετά ελκυστική για να σε κρατήσει όλο το βράδυ. Η επιλογή της βραδιάς ήταν φαγητό κι όχι ποτό εκείνη την φορά. Το μπέργκερ είχε καλές συστάσεις και είπα να το δοκιμάσω.
 Μόλις έφτασε μπροστά μου το πιάτο, το μάτι μου έπεσε αμέσως στις πατάτες. Στις προτηγανισμένες πατάτες για να είμαι σαφής. Δεν απογοητεύτηκα μόνο, τσαντίστηκα κιόλας. Ένιωσα σαν να μου έλεγαν "έλα φάτο, πλήρωσέ μας και δίνε του". Μόνο προχειρότητα, καμία απόλαυση, καμία ευχαρίστηση. Με άλλα λόγια ξεπέτα. Αυτό μπορώ να συμπεράνω για μια κουζίνα που θέλει να λέγεται αξιοπρεπής αλλά δεν μπορεί να θυσιάσει μία ώρα την ημέρα στο καθάρισμα και το κόψιμο της πατάτας. Το κάνουν πλέον οι περισσότεροι. Εχω την απαίτηση και από τους υπόλοιπους. Και ειδικά από εκείνους που "νέους στην δουλειά" δεν τους λες...