Είχαμε και στο χωριό μας savoir vivre

Είχε πέσει στα χέρια μου πριν από λίγα χρόνια το βιβλίο του Χρήστου Ζαμπούνη "Savoir vivre για παιδιά". Αν και τότε απείχα παρασάγγας από το μέγα άθλημα που ονομάζεται "Μητρότητα", το ξεφύλισσα και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον.
Υποτίθεται ότι απευθύνεται σε παιδιά, αλλά καλό θα ήταν να το διάβαζαν και οι γονείς καθώς 1ον, αυτοί είναι οι κύριοι "αγωγοί" καλής συμπεριφοράς και 2ον οι γενικοί κανόνες στο φαγητό είναι πάνω κάτω ίδιοι για όλες τις ηλικίες.
Δεν έχω καμία κάψα να μοιάζει το τραπέζι μας σκηνικό βγαλμένο από το Ντάουτον Αμπεϊ, (ναι, οι πατάτες είναι πιο νόστιμες όταν τις τρως με το χέρι πώς να το κάνουμε!).
Βλέποντας άλλα παιδάκια (κι άλλους γονείς κατά καιρούς) θα ήθελα μεγαλώνοντας ο Μικρός κάποια πράγματα να τα θεωρεί βασικά και μη διαπραγματεύσιμα, όπως τα θεωρούσα κι εγώ μικρή ώστε και να μην μετατρέπεται η κουζίνα μας σε βομβαρδιασμένο τοπίο αλλά και να μην μας σιχτιρίζουν συγγενείς και φίλοι κάθε φορά που θα τρώμε μαζί:

1. Δεν τριγυρνάμε στο σαλόνι κρατώντας στο χέρι ένα κομμάτι ψωμί, ή ένα κουλούρι, ή ένα μπισκότο, ή ένα πιτόγυρο. Καθόμαστε στο τραπέζι, το τρώμε και μετά τριγυρνάμε όσο θέλουμε ώστε η Μαμά (ή μια άλλη μαμά αν είμαστε κάπου καλεσμένοι) να μην χρειάζεται να μαζεύει ψίχουλα, σουσαμάκια ή κομματάκια από κοτόπουλο και ντομάτες από το πάτωμα και τους καναπέδες.

2. Δεν σηκωνόμαστε από το τραπέζι την ώρα που τρώνε όλοι οι υπόλοιποι για να παίξουμε, να δούμε τηλεόραση, να κάνουμε ποδήλατο. Η Μαμά και ο Μπαμπάς είναι άνθρωποι κι αυτοί και θέλουν να βάλουν μια μπουκιά στο στόμα τους με ηρεμία.

3. Αν το παιδί ισχυρίζεται ότι δεν πεινάει (γιατί προφανώς έχει αλλού το μυαλό του) παραμένει στο τραπέζι, γιατί οι υπόλοιποι έχουν όρεξη και μάλιστα πολλή!

4. Το παιδί βαριέται στο τραπέζι και θέλει να φάει ενώ κάνει κούνια, ζωγραφίζει, παίζει βιολοντσέλο, είναι στο κομπιούτερ, είναι στο τέρμα σε διπλό φιλικό κι έτσι η Μαμά, ο Μπαμπάς, η Γιαγιά ή ο Συμπέθερος θα πρέπει να περιμένουν με το πιάτο και το πιρούνι στο χέρι με τη φράση "έλα αγόρι μου, ένα κομματάκι ακόμα", μέχρι ο μπόμπιρας να θυμηθεί να ανοίξει το στόμα. Όχι. Ισχύει ο,τι και στο προηγούμενο.

5. Υπάρχουν πράγματα που δεν τρέχει και τίποτα να τα φάμε με τα χέρια (γιατί δεν είμαστε εσώκλειστοι σε κολλέγιο). Αλλά υπάρχουν και εκείνα που επιβάλλεται να τα φάμε με το πιρούνι ή το κουτάλι. Π.χ. Πατάτες τηγανητές (χέρι), πατάτες με αρακά (πιρούνι), κεφτεδάκι (χέρι), σουτζουκάκι με σάλτσα (ΠΙΡΟΥΝΙ!!!). Εννοείται πως η χαρτοπετσέτα είναι για να σκουπιζόμαστε, ενώ το τραπεζομάντηλο, το μανίκι, ο διπλανός μας και ο τοίχος, όχι...

Δεν μπαίνω στη διαδικασία «να είναι ευγενικός, να λέει παρακαλώ, να μην πετάει το φαγητό του με το κουτάλι στον απέναντι» κλπ. Ας ξεκινήσουμε από τα πολύ βασικά και βλέπουμε...