Το πρώτο «σεντόνι», τα πρώτα μαθήματα…

«Είναι η τρίτη φορά που έρχομαι στο ΟΑΚΑ! Τη μία έχω έρθει για ένα ημίχρονο σε αγώνα της ΑΕΚ πριν λίγα χρόνια, την άλλη με είχε φέρει ο μπαμπάς στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τη Λαμία και μία σήμερα!», έλεγε με περηφάνια στον παππού του που ήρθε μαζί μας για να δούμε το ματς της ΑΕΚ με την Μπάγερν Μονάχου.

Αλήθεια έλεγε, αν και την πρώτη φορά ούτε που τη θυμάται, απλώς την έχει καταγράψει στο «βιογραφικό» του επειδή του το έχω πει εγώ. Λίγες μέρες πριν συμπληρώσει τα δύο, τον είχα πάρει (για ένα ημίχρονο, αλήθεια λέει) στο ΑΕΚ-Αιγάλεω. Ναι, όταν παίζαμε Γ’ Εθνική…

Τέσσερα χρόνια μετά, τον (ξανα)έφερα στο Ολυμπιακό Στάδιο για να δει «σεντόνι», για να δει το γήπεδο σχεδόν κατάμεστο, για να δει μία από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης, για να δει πως υπάρχει και αυτό το ποδόσφαιρο. Κυρίως αυτό.

Και για να του μάθω στην πράξη, αυτά που πιστεύω πως πρέπει να γνωρίζει κάποιος που αγαπά το ποδόσφαιρο και υποστηρίζει (ή και όχι) μια ομάδα.

Αφού ξεπέρασε το πρώτο σοκ της κοσμοσυρροής και του θορύβου (καθόμασταν αρκετά κοντά στο «πέταλο»), προσαρμόστηκε, μπήκε στο κλίμα και –φυσικά- άρχισε τις ερωτήσεις:

-Μαμά γιατί άναψαν τις φωτιές (σ.σ. καπνογόνα);

-Δεν ξέρω. Ίσως γιατί νομίζουν ότι είναι ωραίο, αλλά δεν τους νοιάζει που κάνουν κακό στην ομάδα που θα τιμωρηθεί.

-Δεν το ξέρουν; Δεν τους νοιάζει; Είναι χαζοί;

-Φυσικά και το ξέρουν, αλλά δεν τους νοιάζει. Κι εγώ καμιά φορά σας λέω να μην κάνετε κάτι γιατί θα μπείτε τιμωρία, αλλά το κάνετε (σιωπή…  μάλλον το κατάλαβε).

Μόλις ακούστηκε ο ύμνος της ΑΕΚ:
-Μαμά, τώρα θα παίξουν και τον ύμνο της Μπάγερν;
-Όχι, ο ύμνος της κάθε ομάδας ακούγεται στο γήπεδο της.

Όταν ο διαιτητής έδωσε κανα δυο «ανάποδα» σφυρίγματα: -Μαμά γιατί φωνάζει ο κόσμος; -Γιατί δεν έδωσε φάουλ στον Μπακάκη. -ΔΩΣΕ ΦΑΟΥΛ ΣΤΟΝ ΜΠΑΚΑΚΗ ΒΡΕ ΔΙΑΙΤΗΤΗ!

Στο ημίχρονο:

-Ανδρέα, μήπως κουράστηκες; Θέλεις να φύγουμε; -ΤΙ;;; Όχι!!!Αφού το σκορ είχε γίνει 0-2, ο (ένας εκ των σκόρερ) Λεβαντόφσκι γίνεται αλλαγή. Το γήπεδο σηκώνεται και τον χειροκροτεί. Ο Ανδρέας με βλέπει, κάνει το ίδιο, αλλά αναρωτιέται: -Γιατί χειροκροτάμε τον Λεβαντόφσκι; Αφού μας έβαλε γκολ.
-Γιατί είναι ένας πολύ καλός παίκτης και είναι ωραίο να δείχνουμε πως τον θαυμάζουμε ακόμα και αν μας έχει βάλει γκολ.

-Α, καλά (και συνεχίζει να χειροκροτεί). 

Κάποια στιγμή οι οπαδοί άρχισαν να τραγουδούν «οέ, οέ, οέ, στο Μόναχο θα έρθουμε να σας γ…». 

Ο μικρός δεν το «έπιανε»:-Μαμά τι λένε; -Στο Μόναχο θα έρθουμε να σας νικήσουμε, αγόρι μου! (καμιά φορά εκπλήσσομαι κι εγώ η ίδια από την ετοιμότητά μου!). Το άκουσαν και οι γονείς πίσω μου που κάθονταν με τα πιτσιρίκια τους και τραγουδούσαμε μαζί το «παραποιημένο» σύνθημα.

Εννοείται πως δεν φύγαμε νωρίτερα «για να προλάβουμε την κίνηση». Μείναμε μέχρι το τελευταίο σφύριγμα, χειροκροτήσαμε τους παίκτες, αφού -όπως του λέμε συνέχεια με τον Πατέρα- «δεν πάμε στο γήπεδο για να δούμε την ομάδα μας να κερδίζει. Πάμε γιατί την αγαπάμε και την υποστηρίζουμε μέχρι το τέλος χωρίς να μας νοιάζει το αποτέλεσμα».

Αποχωρώντας από το ΟΑΚΑ, ο ενθουσιασμός του δεν είχε μειωθεί  ούτε στο ελάχιστο. Περπάτησε έως τον ηλεκτρικό σχολιάζοντας την αναμέτρηση: «Καλά παίξαμε, δεν πειράζει που χάσαμε. 

Δύσκολο όμως να τους κερδίσουμε στο Μόναχο», έλεγε μόνος του κι έκανε σχέδια για τις επόμενες αγωνιστικές. Τι θα κάνουμε με τον Άγιαξ στην έδρα μας, τι θα κάνουμε με την Μπενφίκα "έξω".

Φτάνοντας στο σπίτι, πάει στον Πατέρα του: «Μπαμπά, ξέρεις τι τραγουδούσαμε στο γήπεδο; Οε, οε, οε, στο Μόναχο θα έρθουμε να σας (ο Πατέρας γουρλώνει τα μάτια, έτοιμος για εγκεφαλικό) νικήσουμε».

Με κοιτάζει ανακουφισμένος: «Εσύ του το είπες;» -Ε, ναι…