Μήπως έχουμε τρελαθεί λίγο εμείς οι μαμάδες με το θέμα της παιδικής διατροφής; Και λέω οι "μαμάδες" γιατί η πλειονότητα των μπαμπάδων είναι και πιο χαλαρή αλλά και κρατά τη δική της απόσταση από αυτό, αφήνοντάς το κατά -κύριο λόγο- πάνω μας.
ΟΚ, είναι καλό, σωστό και πρέπον να προσέχουμε τι τρώνε τα βλαστάρια μας αλλά μήπως (λέω ρε παιδί μήπως) το έχουμε παρακάνει;
Καμιά φορά θυμάμαι πως όταν ήμουν εγώ κοριτσάκι, ο μόνος -και μόνιμος- διατροφικός προβληματισμός της μαμάς μου ξεκινούσε και κατέληγε στο ερώτημα: "Τι να φτιάξω αύριο;". Και πάντα υπήρχε μια αβίαστη (στα δικά μου μάτια πάντοτε) ποικιλία στις ομάδες τροφών.
Έχω την εντύπωση πως αυτή η ικανότητα για μία φυσιολογική εναλλαγή πιάτων κάπου χάθηκε στον δρόμο. Και για να την αντικαταστήσουμε ή να την αναπληρώσουμε έχουμε πάθει μια εμμονή α) με τα βιολογικά και β) με την ταυτότητα των προϊόντων.
Μην με παρεξηγήσετε, τα παραπάνω είναι ιδανικά και για πολλούς η μοναδική διατροφική οδός τόσο για τα παιδιά τους όσο και για τους ίδιους. Όμως πιστεύω ότι κάπου στην πορεία κοιτάζοντας ένα δέντρο, χάνουμε ολόκληρο... τον Αμαζόνιο!
Ναι, κι εγώ θα προτιμήσω τα βιολογικά φρούτα και λαχανικά αλλά αν δεν τα βρω στον δρόμο μου, δεν θα τρέξω στην άλλη άκρη της Αττικής να τα προμηθευτώ. Θα προτιμήσω να πάρω από τον μανάβη που ξέρω κι εμπιστεύομαι ο,τι εποχικό διαθέτει. Δεν θα ζητήσω μελιτζάνες τον Φεβρουάριο, ούτε κουνουπίδι τον Ιούλιο!
Αν δεν μου φέρουν αβγά από το χωριό, θα αγοράσω από την λαϊκή (σας σοκάρω;) ή από το σούπερ μάρκετ (ε όχι!) όπως κάνουν τόσες μαμάδες που δεν διαθέτουν συγγενείς στας εξοχάς. Φακές, όχι δεν θα πάω να μαζέψω με τα χεράκια μου από την Εγκλουβή, αλλά θα προτιμήσω μια συγκεκριμένη μάρκα που μαγειρεύω εδώ και πολύ καιρό από τον Βασιλόπουλο, φροντίζοντας να γεμίζει τουλάχιστον μια φορά τα πιάτα μας.
Όσο για τα γλυκά, με παππού ζαχαροπλάστη είναι μάλλον δύσκολο -έως και ουτοπικό- να τα αποκλείσουμε από την ζωή μας. Μπορούμε όμως να περιορίσουμε την κατανάλωσή τους στα 1-2 μπισκότα την ημέρα, πάντα πριν ή αφού φάμε κάποιο φρούτο (μιλώ πάντα εκ μέρους των μικρών μας) ενώ η κατανάλωση φρεσκοστυμμένης πορτοκαλάδας είναι σε σταθερά καθημερινή βάση.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όλα χρειάζονται, αρκεί να υπάρχει ένα όριο. Για παράδειγμα, ο Μικρός ανακάλυψε φέτος το καλοκαίρι τη μαγική νοστιμιά της τηγανητής πατάτας. Δεν πρόκειται να του την στερήσω επειδή βρίσκεται στα "φαγητά-ταμπού" της σύγχρονης διατροφολογίας. Μπορώ όμως να του την προσφέρω μία φορά τον μήνα, συχνότητα με την οποία την απολαμβάνω κι εγώ. Όπως επίσης το παγωτό, το οποίο βρισκόταν στο καθημερινό μας διαιτολόγιο κατά την διάρκεια των διακοπών, τώρα "κρύφτηκε" μαζί με τα μαγιώ και μάλλον θα ξαναβγεί μαζί τους κατά τον Απρίλιο.
Ας χαλαρώσουμε λίγο (ας μαγειρέψουμε περισσότερο) κι όλα θα πάνε καλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου