30.10.15

Οι καλοί φίλοι και συγγενείς στο σουκού φαίνονται



Το ερώτημα που καίει κάθε γονιό κάθε Παρασκευή βράδυ είναι: "Τι θα κάνουμε το σαββατοκύριακο;". Φυσικά δεν εννοούμε το πού θα ξεσαλώσουμε, αλλά το πού θα πάμε και πώς θα περάσουμε αυτά τα δύο 24ωρα με τα μικρά. 


Η πρόταση "να μείνετε σπίτι και να χαλαρώσετε" που ακούω από (χωρίς παιδιά) φίλους κρίνεται επιεικώς αστεία. Στο σπίτι με δυο παιδιά; Στην καλύτερη περίπτωση θα φάνε τους καναπέδες και τους τοίχους, στη χειρότερη θα περάσουμε το σουκού με νεύρα κρόσια. Όλοι μας, μικροί και μεγάλοι. Γιατί οι γνωρίζοντες δεν θα έμεναν ποτέ κλεισμένοι με δύο παιδικές ανεξάντλητες μπαταρίες σε τέσσερις τοίχους. 

Έτσι επιστρατεύουμε φαντασία, βενζίνη, τρόφιμα στην τσάντα και όλους μας τους γνωστούς, φίλους και συγγενείς με τους οποίους θα μπορούσαμε να μοιραστούμε λίγες ώρες.

Εκείνοι με συνομίληκα παιδιά ανεβαίνουν αυτόματα στην κορυφή των προτιμήσεών μας. Είναι οι ίδιοι που ευχαρίστως θα σε φιλοξενήσουν με τις ώρες στο σπίτι τους, θα ετοιμάσουν μπουφέ με λιχουδιές που θα ζήλευε και το πρωινό του Hilton και δεν θα τους νοιάξει στο παραμικρό που το σπίτι θα μεταμορφωθεί σε βομβαρδισμένο (από παιχνίδια και μισοφαγωμένα τρόφιμα) τοπίο.

Τους αρκεί που θα μιλήσουν με ανθρώπους που τους "νιώθουν" και κυρίως που τα παιδιά θα παίζουν μεταξύ τους, μεταμορφώνοντας τους γονείς σε αόρατα πλάσματα. Φυσικά το ίδιο ισχύει όταν η επίσκεψη ανταποδίδεται.

Αμέσως μετά και με μικρή διαφορά έρχονται οι γιαγιάδες και παππούδες. Μεγάλο συν αυτών, είναι η 24ωρη διαθεσιμότητά τους. Ο,τι ώρα και να τους καλέσεις -δεν πα να ´ναι και στις 6 το πρωί;- και τους πεις "θέλουν τα εγγόνια σας να σας δουν, να έρθουμε;", προτού κλείσουμε το ακουστικό έχουν ήδη στηθεί στην πόρτα, έχουν μαγειρέψει το αγαπημένο μας φαγητό (μακαρόνια με κιμά, το σιγουράκι) και θα πάρουμε και τάπερ για το σπίτι!

Αν είμαστε τυχεροί υπάρχει και η μπόνους κατάσταση "Δεν αφήνετε τα μικρά εδώ να πάτε καμιά βόλτα;" που μεταφράζεται σε μια/δυο ώρες απόλυτης τιποτατοσύνης (αυτό που κάθεσαι και δεν κάνεις τίποτα ντε!).

Τρίτη σε προτίμηση έρχονται οι φίλοι χωρίς παιδιά. Ναι, είναι η λύση ανάγκης και δεν τους καλούμε ποτέ μα ποτέ πριν τις 2 το μεσημέρι (σεβόμαστε το δικαίωμά τους να κοιμηθούν μέχρι το μεσημέρι μετά από το χθεσινοβραδινό ξενύχτι).

Σε αυτούς δεν κατσικωνόμαστε με τις ώρες, πάμε σπίτι τους για έναν καφέ και μόλις φύγει η ντροπή από τα μικρά και αρχίζουν να παίρνουν πολύ θάρρος και να μπαίνουν σε συρτάρια και ντουλάπια, τα έχουμε μαζέψει κι έχουμε εξαφανιστεί.

Βέβαια υπάρχουν και άλλες λύσεις που δεν συμπεριλαμβάνουν φόρτωμα στους δικούς μας ανθρώπους. Όπως είναι ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος. Ο Μικρός περνάει τη φάση «Μέσα Μαζικής Μεταφοράς» και η βόλτα με -οποιασδήποτε μορφής- τρένο (ηλεκτρικού, μετρό, ακόμα και τραμ) είναι ο παράδεισός μας. Το γεγονός ότι τα σαββατοκύριακα δεν γίνεται της τρελής το πανηγύρι κάνει ακόμα πιο απολαυστική την βόλτα μας. 

Επίσης το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος προσφέρει άνετα καφέ (για την μαμά και τον μπαμπά) και πολύ χάζι από αεροπλάνα που πηγαινοέρχονται για τον Μικρό. 

Αν μας πιάσει η νοσταλγία για θάλασσα και καράβια, μια βόλτα στην μαρίνα Φλοίσβου συνδυάζει βάρκες, παιδική χαρά αλλά και παιδότοπο! Επίσης δεν είναι λίγες οι φορές που (καιρού επιτρέποντος) η οικογένεια παίρνει κουβαδάκια/φτυαράκια, μπαίνει στο αυτοκίνητο και καταλήγει στην παραλία. Οι πιο τολμηροί από εμάς κάνουμε και μια βουτιά στη θάλασσα, οι υπόλοιποι περιοριζόμαστε σε –χειμερινά- καστράκια στην άμμο.  

Και κάπως έτσι περνάνε τα σαββατοκύριακα των γονιών με μικρά παιδιά. Γιατί σε λίγα χρόνια, θα περιμένουμε έξω από το Mall να τα μαζέψουμε από τις εξόδους τους και με οδηγία/διαταγή "να παρκάρεις πιο κάτω, μην σε δουν οι φίλοι μου εεε;!".

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου