Τελευταία έξοδος: Warehouse

Mε μια μπρουσκέτα με σκουμπρί ξεκίνησαν όλα...

Όπως αρμόζει σε κάθε μεγάλο παίκτη που κρεμάει τα παπούτσια του, έτσι και για μένα  διοργανώθηκε εχθές ένα μικρό φιλικό. Δύο βράδια πριν μπω στο μαιευτήριο, είπαμε να πιούμε το... αποχαιρετιστήριο κρασάκι στο Warehouse με τον Πατέρα, τον Νονό και τη Λίνα για να κρεμάσω το ποτήρι μου -έστω και για λίγο.

Θεωρώ υψηλή ένδειξη χιούμορ την επιλογή του ονόματος (Αποθήκη) για το συγκεκριμένο οινο-εστιατόριο στα Εξάρχεια. Ναι μεν είναι σχετικά μικρό, φτιαγμένο απλά, αλλά η ποιότητά του ως μαγαζί ξεπερνά άνετα άλλα στα οποία έχει σπαταληθεί πολύ περισσότερο χρήμα για το φαίνεσθαι και θέλουν να λέγονται "καλά" εστιατόρια. 

Ο Νονός είχε παραγγείλει ένα εξαιρετικό Pinot Noir εξ Αμερικής -μην με ρωτάτε ονόματα, θυμάμαι μόνο τα βασικά- και ναι, ήπια κι εγώ ένα ποτήρι και μάλιστα με την άδεια του γιατρού. Άλλωστε όπως έλεγε και ο παππούς μου, όταν το ευχαριστιέσαι δεν σου κάνει κακό. 

Για αρχή ήρθαν κάτι μπρουσκέτες με σκουμπρί, αγγούρι, φρέσκο κρεμμυδάκι και βολάκι και μια σαλάτα με ποικιλία από ντοματίνια, φρέσκια μοτσαρέλα, ρόκα και χοντρό αλάτι. Επειδή όμως προσέχουμε την διατροφή μας, παραγγείλαμε και μια πράσινη σαλάτα με ξύγαλο, αποξηραμένα σύκα και καρύδια...

"Θα φέρει ένα φοβερό ριζότο" μας απείλησε ο Νονός ο οποίος είμαι σχεδόν σίγουρη ότι έχει δοκιμάσει περισσότερα ριζότο από όλους τους Ιταλούς σεφ μαζί. Και πράγματι ήταν φοβερό: με καπνιστή παντσέτα και με το βολάκι να έχει πάρει τη θέση της παρμεζάνας θυμίζοντας λίγο χωριό (πάντα με την καλή έννοια) ήρθε αχνιστό στην πιατέλα και μέχρι να του πασπαλίσουμε φρέσκο πιπέρι είχε εξαφανιστεί. Και κάπου εκεί σκέφτεσαι πως ακόμα και τα πιο απλά υλικά, όταν συνδυαστούν σωστά κάνουν θαύματα. 

Το "πάμε για ένα κρασάκι" δεν τελείωσε εκεί. Συνεχίστηκε με ένα εξαιρετικό κομμάτι από Rib Eye μαζί με ποικιλία ψητών λαχανικών από baby πατάτες, μανιτάρια και σπαράγγια. Ομολογώ πως θα μου φαινόταν νοστιμότερο, αν δεν είχα ακόμα στο στόμα μου εκείνη την απίστευτη γεύση από το ριζότο. Αλλά η κουζίνα είναι λίγο σαν το ποδόσφαιρο, άδικη: τίποτα δεν σου εξασφαλίζει ότι θα νικήσει το φαβορί... 

Η μεγάλη έκπληξη όμως ήρθε στο 90', με το γλυκό: απαλή, ελαφριά μους σοκολάτας με άρωμα εσπρέσσο. Ακούγεται απλό αλλά πρόκεται για ένα από τα πιο ωραία επιδόρπια που έχω φάει σε εστιατόριο. Χωρίς να σε λιγώσει και να σε βαρύνει σου χαρίζει μια ευχάριστη γεύση σοκολάτας που τελειώνει με την πιο ταιριαστή νότα καφέ. Δεν θέλω να γράψω κάτι που να θυμίζει κριτική εστιατορίου, θέλω απλώς να πω ότι ήταν άψογο και μόνο αν το δοκιμάσει κάποιος, μπορεί να καταλάβει για τι πράγμα μιλάω. 

Συμπεράσματα της βραδιάς:

1- To Warehouse αποτελεί εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια μια σίγουρη επιλογή για να πιεις/τσιμπήσεις/φας καλά, χωρίς να το πληρώσεις ακριβά.

2- Το κάπνισμα στον εσωτερικό χώρο δεν επιτρέπεται. Παρ´ όλα αυτά το μαγαζί ήταν γεμάτο μέσα-έξω. Αυτό για όσους υποστηρίζουν ότι η απαγόρευση του καπνίσματος "κόβει" πελατεία... 

3- Δεν περιμένεις τόσο υψηλής ποιότητας γεύσεις από ένα τέτοιο μαγαζί -και σε καμία περίπτωση δεν το λέω με την υποτιμητική έννοια. Αλλά ένα μέρος που στηρίζεται στο κρασί, θα μπορούσε να αρκεστεί σε ποικιλίες τυριών-αλλαντικών, σε μπρουσκέτες με έτοιμες αλοιφές, άντε και σε καμιά σαλάτα. Όμως ο σεφ αποδεικνύει ότι μπορεί να κάνει μεγάλα πράγματα, ακόμα και σε αυτή την μικρή κουζίνα. 

Και τώρα, μας συγχωρείτε, πάμε να γεννήσουμε.