5+1 πράγματα που έμαθα στην 1η Δημοτικού -του παιδιού μου.

Λένε ότι η τάξη της 1ης Δημοτικού είναι μία από τις σημαντικότερες στη ζωή του παιδιού.
Και του γονιού, συμπληρώνω εγώ.


Γιατί δεν έμαθε μόνο ο Ανδρέας καινούργια πράγματα, μάθαμε κι εμείς.

1. Τελικά ναι, χρειάζεται μια μεγάλη τσάντα
Κι ενώ στις αρχές Σεπτέμβρη είχα αμφισβητήσει την κυρία του βιβλιοπωλείου που προσπαθούσε να μας πείσει ότι μια κατά την άποψή μου νορμάλ (σε διαστάσεις) τσάντα δεν είναι η κατάλληλη, κατά την διάρκεια της χρονιάς επείσθη ότι είχε δίκιο. Πολλά βιβλία, άλλα τόσα τετράδια, φάκελοι, φωτοτυπίες...
Επίσης, ούτε ο Ανδρέας αλλά ούτε κι εγώ (ναι, καλά σε καμία περίπτωση!) δεν κοιτούσαμε ποτέ το καθημερινό πρόγραμμα ώστε να κάνει το "βάλε-βγάλε" των βιβλίων. Έτσι συμβιβαστήκαμε στο να τα έχει μέσα όοοοοοοολο τον χρόνο και να τα πηγαινοφέρνει καθημερινά όοοοοοοοολα.

2. Με την κασετίνα ζεις καθημερινά τη μέρα της Μαρμότας
Δηλαδή τι; Πήγες και ψώνισες τα απαραίτητα της λίστας, τα έβαλες μέσα στην τσάντα και ξεμπέρδεψες;
Χα! Δηλαδή ναι, ξεμπέρδεψες αλλά για περίπου μία εβδομάδα. Λέμε τώρα... Γιατί τη μία μέρα, θα έχει χάσει το γόμα, την άλλη την ξύστρα, την παράλλη τα μολύβια, ναι, και τα 8 που του πήρες, τι να κάνουμε τώρα; Και άντε πάλι από την αρχή.
Δεν υπάρχει ακριβής αριθμός όλων των παραπάνω που αγοράστηκαν και φυσικά στη συνέχεια χάθηκαν όλη τη χρονιά.

3. Μεγαλύτερο σχολείο, μεγαλύτερες βλακείες.
Το περιβάλλον του παιδικού σταθμού αλλά και του νηπιαγωγείου είναι απόλυτα ελεγχόμενο. Με συγκεκριμένο αριθμό παιδιών και σε ακόμα πιο συγκεκριμένες ηλικίες. Το Δημοτικό είναι άλλη "πίστα". Εκεί, το πρωτάκι είναι το μικρότερο και συναντά καθημερινά παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας τα οποία θέλει να μιμηθεί, ή συναναστρέφεται με παιδιά ίδιας ηλικίας που βλέπουν εκείνα τα μεγαλύτερα και θέλουν να τα μιμηθούν.
Και φυσικά τις περισσότερες πιθανότητες στη μίμηση μαζεύει η βλακεία!
Ένα μικρό παράδειγμα: Κάθε μέρα που περιμέναμε να παραλάβουμε τα παιδιά, έβγαιναν κάποια μεγάλα και πριν κατέβουν τη σκάλα πετούσαν το τσαντάκι του κολατσιού. Μετά από λίγες ημέρες το έκαναν και τα μικρότερα. "Όχι το δικό μου " σκέφτηκα με ανακούφιση.
Πόσο να κρατούσε η χαρά; Ήρθε και η μέρα που το έκανε και ο Ανδρέας. Φυσικά δεν αρκέστηκα στο "Έλα, βρε αγόρι μου, μην το ξανακάνειειειεις" (που έκαναν κάποιες άλλες μάνες με παταγώδη αποτυχία), αλλά με το ανάλογο ύφος και βλέμμα κατάλαβε πως την επόμενη φορά θα έπαιρνε το φαγητό σε χαρτοπετσέτα.

4. Μία φάση bulling την περάσαμε.
Και ενώ δεν είμαι φαν του 1ου πληθυντικού, στην συγκεκριμένη περίπτωση θα τον κρατήσω. Γιατί εκείνο το διάστημα ένιωθα πως το περνούσαμε μαζί όλο αυτό. Το σοκ, τον θυμό, την απογοήτευση, την αγωνία. Συνειδητοποίησα πως (όπως είπα και λίγο πιο πάνω) το Δημοτικό δεν έχει καμία σχέση με το προστατευμένο, ελεγχόμενο περιβάλλον του παιδικού σταθμού και του νηπίου. Για το συγκεκριμένο θέμα θα αναφερθώ αναλυτικότερα σε ξεχωριστό ποστ γιατί είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Γεγονός είναι ότι το (ξε)περάσαμε και αυτό.

5. Χάσαμε τα ρούχα , στοπ.
"Μαμά, έχασα το μπουφάν μου, τη ζακέτα μου, τον σκούφο και το παγούρι μου", μου είπε ένα μεσημέρι στην πόρτα του σχολείου. "Δηλαδή, ευτυχώς που δεν ξεκολλάει το κεφάλι ε;" του απάντησα. Δεν εκτίμησε το φλεγματικό μου χιούμορ και καθόταν αποκαμωμένος να με κοιτάζει ενώ έψαχνα όλο το προαύλιο και τις αίθουσες για να βρω τα χαμένα κομμάτια. "Για κοιτάξτε εκεί στη γωνία" μου είπε μια δασκάλα. Πάω και βλέπω τρεις μεγάλες κούτες γεμάτες μπουφάν, μπλούζες, σκούφους, καπέλα, ζακέτες, κασκόλ! Κι όμως ήταν όλα τα ρούχα που έβρισκαν στο τέλος της κάθε ημέρας οι δασκάλες. Όταν βλέπεις ότι δεν είσαι η μόνη, μια παρηγοριά τη νιώθεις.

6. Ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα και από την επίθεση της Μπαρτσελόνα
Δεν ξέρω πόσο κλισέ μπορεί να είναι αυτό, αλλά έχω την αίσθηση πως η περσινή χρονιά κύλησε πιο γρήγορα από οποιαδήποτε άλλη. Πότε ήταν η πρώτη μέρα του στο σχολείο, πότε ήρθε η τελευταία, μου είναι δύσκολο να το συνειδητοποιήσω.

Καλή αρχή -και καλή τύχη.